Geheel in de lijn van wat ik in mijn vorige post vertelde, namelijk dat de wonderen de wereld niet uit zijn, deel ik met enige trots dat ik zelfstandige in bijberoep ben geworden.
Ik zou jullie graag een stappenplan aanbieden dat navolgbaar is voor diegenen die gelijkaardige ambities koesteren, maar eigenlijk was het stom toeval.
Echt.
Hoe dat stomme toeval tot stand is gekomen, deel ik graag. In stappen!
1. De ‘zak-en-as-periode’
In de ‘zak-en-as’-periode, de eerste periode na het vertrek van Dirk, had ik al gedachten rond werken als zelfstandige in bijberoep. De voordelen zouden meervoudig zijn:
a. Het zou een creatieve uitlaatklep zijn.
b. Het zou iets helemaal-van-mezelf zijn. Geen bazen die over mijn schouders meekijken. Gewoon ik en mijn opdrachten!
c. Het zou financieel wat broodnodige marge kunnen scheppen.
en d. Het zou op termijn een deel van mijn vaste aanstelling kunnen vervangen waardoor ik een meer flexibel evenwicht zou kunnen zoeken tussen werk en privé.
Zo bedacht, maar niet zo gedaan (naar analogie met ‘zo gezegd, zo gedaan’). Ik had uiteraard meteen een stappenplan in mijn hoofd, en verzamelde een lade (neem dat maar letterlijk) vol ideeën en voorbeelden van flyers en visitekaartjes. Ik ging zelfs wat netwerken en praten met mensen die de stap al gezet hadden. Maar er gebeurde niets.
2. De latente fase
Het plan zat ergens in mijn hoofd, zorgde regelmatige voor verzuchtingen (‘och, als ik dat gerealiseerd krijg zijn een deel van mijn problemen van de baan!’) en schuldgevoelens (‘waarom heb ik het lef niet er voor te gaan?’).
Verder laat de latente fase zich best samenvatten door: ‘er gebeurde niets‘.
3. Een opdracht die uit de lucht komt vallen
Ik weet begot niet meer van waar die opdracht plots kwam, maar er is – echt serieus – vanzelf een opdracht op mijn pad gekomen, in mijn schoot geworpen. Plots zat ik een offerte te maken en kwam ik uit op maar liefst 60 uren werk (en dan heb ik er uiteraard 20 niet in de offerte gezet, de reële inschatting is wel 80 uren), waarmee ik ongeveer al voor de rest van het jaar het aantal uren invul die ik voor mijn bijberoep vrij kan maken. De offerte werd aanvaard, en intussen deed ik al gedeeltes van de opdracht, waarbij de mensen in de organisatie naar mij kijken alsof ik een adviseur ben. Net echt, allemaal!
De directeur van de organisatie heeft me intussen een deeltijdse baan aangeboden (die ik niet aangenomen heb), en voor dezelfde organisatie heb ik een extra opdracht gekregen – ook vanzelf – waarvoor ik de (minder spectaculaire) offerte eigenlijk zo gauw mogelijk moet maken.
4. Officieel
En intussen ben ik dan maar eens langs gegaan mij Xerius om me te laten registreren. Dat duurde niet lang, gelukkig. Toen ik handtekende en me realiseerde dat ik een droom waar maak, had ik plots het citaat van Chris McCandless in mijn hoofd. ‘Happiness is only real when shared‘. Awel, voor mij ging dat op dat moment niet op. Het was een heel feestelijk moment met mezelf. Ik ben op wolkjes het Xerius-gebouw uitgelopen.
Tot zover het stomme toeval. Tot het einde van het jaar heb ik alvast genoeg aan deze opdracht. Daarna moet ik de lade vol ideeën maar eens opentrekken, en een stappenplan maken. Er moet een website komen, ik moet acquisitie doen, visitekaartjes… Want de volgende opdracht komt vast niet vanzelf aangewaaid. Of zou ik plots zo veel geluk hebben?
En ze leefden nog groen en gelukkig 