Ze is 37, heeft geen partner en geen kinderen, en is al een jaar thuis. Totaal uitgeput. Verschillende dokters kwamen er aan te pas, maar nog geen enkele heeft ‘het’ gevonden. Het is een heel goede vriend van me, maar een bezoekje is te zwaar. Zelfs een bezoek van een kwartier. Dus sms ik regelmatig even en voel me machteloos.
Ze zitten naast me in de speeltuin, op een bankje. Mooi, jong, blakend. Twee lieve meisjes in de zandbak. Ze zijn wie ik graag zou willen zijn: samen, in een gezin waar kunst en cultuur tellen, waar de kinderen centraal staan en waar de ouders ook nog partner willen zijn voor elkaar. Ze zijn moe, vertellen ze. En beiden in therapie, want ze zien het gewoon niet meer. Waar ze naar toe gaan, hoe ze energie moeten genereren, waar ze zichzelf en elkaar nog eens kunnen terug vinden.
Haar mailtje verbaast me, en tegelijkertijd ook niet. 32 is ze. Ja, een perfectioniste. Lieve man, één kind, mooie nieuwbouw, boeiende baan. En nu dus in de medische mallemolen wegens totaal uitgeput en niets meer kunnen.
Ze vallen bij bosjes, rondom me. Ik kan nog meer voorbeelden geven van fijne, bewuste dertigers, die stranden.
Ik keer terug naar mezelf. Samen met wat andere dames organiseer ik een vrijgezellen voor een goede vriendin. Ik was aanvankelijk wildenthousiast en wou er echt iets moois van maken. Maar, zo realiseerde ik me, het is te veel. Het organiseren, het communiceren, het plannen, een dag vrij maken, opvang vinden voor die dag. De voorbereidende vergadering miste ik, want ik zat totaal op de bodem. Deze week moest er een telefoontje gepleegd worden. Eén onnozel telefoontje. Ik kon het zelf niet doen wegens weg. Ik checkte bij de anderen. Niemand heeft er tijd voor gehad, wegens propvol en doodmoe. Dit gaat om iets LEUKS, en we krijgen het gewoon niet voor elkaar.
Ik koop regelmatig een nieuw wondermiddeltje bij de apotheek. Iets dat belooft dat mijn energie gaat stijgen en dat ik mij terug ga kunnen concentreren. Intussen staat mijn aanrecht vol pottekes met pillen, en ik kan alvast melden dat ik het wondermiddel nog niet heb gevonden. Ik overweeg nu heel sterk om te proberen aan rilatine te geraken, illegaal, om wat denkwerk te kunnen verzetten. Het moest maar eens helpen. Daar denk ik over na. Ik kijk naar mijn pottekes, en naar de rottende bananen in de fruitschaal. Als ik nu eens tijd zou vinden om mijn menu te plannen, gezond, bewust en verantwoorder te eten, wat beter voor mezelf te zorgen? Ik heb de laatste maanden blaasontstekingen gehad omdat ik geen tijd heb om te gaan plassen, en de voorbije week heb ik zo veel presentaties gegeven op verschillende plaatsen, dat ik (tja, sorry voor de details) totaal geconstipeerd ben door de rommel die ik heb gegeten onderweg van punt A naar punt B, en het feit dat ik noch de tijd, noch de rust had om ‘er eens voor te gaan zitten’.
Mijn mailbox is een soortement ramp. Bij deze mijn excuses aan al wie ik nog moet antwoorden op een mail. Ook mijn huishouden is, om het zacht uit te drukken, ‘achter’.
Ik waag me niet meer aan analyses. Maar ik concludeer wel dat er iets niet klopt.
We delen shortcuts om het allemaal te overleven. Maar ik wil niet overleven, ik wil ‘leven’.
Kan wie het wel redt, zijn/haar geheim even delen? Geen shortcuts meer, alsjeblief. Gewoon een structurele oplossing. Merci.
Willen de anderen mee op de kar, voor ‘anders’? Als ik aan de rilatine geraak, kan ik het misschien opbrengen om daar eens over na te denken.
En ze leefden nog groen en gelukkig 