I. Babybroer valt in zijn eigen bedje in slaap. Elke nacht. Hoewel hij dichter bij zijn tweede dan bij zijn eerste verjaardag is, staat dat bedje naast mijn bed. Elke nacht. Ergens midden in de nacht hoor ik ‘uh?’. En dan vind ik hem, gesloten ogen, slaapdronken. Dan pak ik het kleine lijfje in het slaapzakje op, en de knuffel en tut erbij en dan leg ik hem tegen mij aan. Tegen me aan valt hij onmiddellijk in slaap, content. Ik voel zijn voetjes door de slaapzak heen, ik streel zijn pluizig hoofd, ruik aan zijn handjes en krul me beschermend om hem heen.
II. Klam is ie, van angst. Kleuterzoon, gevoelig zieltje. ‘Wil je bij mij in bed?‘ Hij knikt. Ik til hem op, plof hem in het grote bed. Babybroer wordt er wakker van en wil gezellig meedoen. Daar liggen we dan, met drie. Babybroer in zijn nopjes want met drie in bed is feest, ook tussen 12 en 2. Kleuterzoon slaapt wonderwel door al die vreugde heen, en ik blijf ‘ssst‘ mompelen. En ‘het is nacht, joh‘. Even later ligt het mannetje toch rustig ademend tegen mij aan, met een hand op de wang van zijn broer.
III. Dat ze moeten ophouden met mij wakker te maken. Dat ik slaap nodig heb, en dat het zo niet verder kan. Ze zitten op bed, en kijken verbaasd. Het is zondag, zes uur ’s ochtends. Ik rits humeurig het slaapzakje van de Baby die eigenlijk een peuter is, open. De jongens laten zich uit bed glijden, ik trek de lakens over mijn hoofd en doe alsof ik slaap. Blijkbaar zeil ik toch even nog even weg, want als ik wakker wordt, ligt de kamer vol toiletpapier, boekjes en lego en lopen mijn zonen gillend van de pret achter elkaar aan. Koffie. Nu.
Nachtelijk ouderschap. Ik had daar ideeën over, ik las boeken, ging met de opvoedingswinkel praten en bedacht strategieën gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Intussen weet ik met mijn moederhart dat het een utopie is te denken dat kinderen 12 uur lang zonder hun verzorger kunnen. Dat het natuurlijk is om samen te slapen, dicht bij elkaar te zijn. En ik koester de momenten met slapende zieltjes bij mij in het grote bed. Ook dit zal zo voorbij zijn. Op een dag zullen Babybroer en Kleuterzoon jongens zijn. En op een dag niet zo veel later, mannen. Mannen in de dop die te stoer zullen zijn voor een knuffel of een moederkus. Dus laat me nog maar even slapen, met die kleine voetjes in mijn hand.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Klinkt gezellig. Hier eentje van 2,5 jaar die ook nog veel liefde nodig heeft ’s nachts. Helaas is haar bij ons in bed leggen geen optie – dan slaapt ze gewoon niet. En wij dus ook niet. Dus toch maar uit bed strompelen, af en toe (en gelukkig zijn wij met twee om de last te delen).
Geniet van de voetjes!
Helemaal juist!! Het is zo voorbij, ook al lijkt het op het moment zelf dat je nooit ofte nimmer nog voldoende slaap zult krijgen en dat je de rest van je leven als een zombie door het leven zult wandelen. Het is niet zo. Plots zijn ze mannen, vrouwen, met een eigen leven, en heb je geluk als ze nog even koesterend tegen je aan komen gekropen. Maar toch, op het moment zelf is het moordend. Sterkte daarom xx
Da’s keihard waar. Ooit dacht ik dat het compleet fout was om je kinderen mee in bed te nemen. Amai, heb ik mij daar in vergist. Als ik nu tussen mijn 2 zacht slapende kindjes lig, voel ik mij de koningin te rijk (ook al maakt de ene mij elke 2u wakker om melk te drinken, en de ander nogal een wrikkelgat is die steeds zijn knuffel kwijt is en met zijn hoofd aan het voeteneinde ligt en om 6u wakker is en zegt dat hij wil opstaan). Ik vraag soms zelfs aan de oudste of hij bij ons komt slapen ipv in zijn eigen bed (jongste slaap sowieso nog bij ons), want ondanks de gebroken nachten ga ik dit keihard missen later.
Hoe hard het nu ook is, je hebt overschot van gelijk als je nog eventjes er van probeert te genieten.
Mijn ogen liepen over toen ik me laatst bedacht: ik zal nooit meer hand in hand met mijn jongetje over straat lopen. Vorig jaar gingen we nog samen op citytrip en heb ik ook geen oog dicht gedaan: mijnheer de tienerzoon snurkt voor drie. 😦
Ik moet zeggen dat ik er juist van geniet om alleen te kunnen slapen. smorgens mag mijn zoontje wel nog even in bed om te knuffelen en als hij snachts weent ga ik hem in zijn bedje troosten maar slapen doe ik liefst alleen. Net zoals bij Saskaya zou er hier anders ook niet veel geslapen worden. En overdag is er nog genoeg tijd om te knuffelen.
Geniet ervan! Het gaat zo snel voorbij. Dat zou ik bij een 2de kind anders doen. Veel meer genieten van zo’n zaken ipv strikt de “regels” op te volgen.
Voor je het weet zijn ze groot en willen ze zelfs geen knuffel meer (snik)
Nachtelijk ouderschap is zoveel gemakkelijker met twee…Chapeau Prinses, je weet toch maar weer het positieve te belichten. Die kleine voetjes, heerlijk.
Wees gerust: mannen in de dop hebben ook nog hun knuffelmomenten 😉
Inderdaad dat komt nooit meer terug. wat heb ik daar soms heimwee naar….
Zo mooi en zo herkenbaar.
Babyzoon heeft terug een aanhankelijke periode. ’s Nachts wordt hij soms snikkend wakker en als ik hem bij mij in bed leg, zucht hij diep, draait zijn hoofdje, sluit zijn oogjes en komt tot rust.
PS: Maar vermoeiend is het zeker!
Ik wil gewoon een groter bed dan hetgene wat we meebrachten uit Korea… Dan heb ik ook plaats naast mijn twee snurkende mannen. Dat bedacht ik mij vannacht. Samen slapen vind ik heerlijk maar momenteel is het zo slopend dat ik grof geld zou geven voor een nacht doorslapen in een bed voor mij alleen!
Ik had ook op voorhand een ganse reeks boekjes gelezen en de hele dutjes en nachten-planning klaar… Tot mijn prinsesje geboren werd. Het prinsesje dat niet wou slapen, erwten onder de matras of niet. De enige manier om allebei wat te kunnen slapen, was samen. Lekker knus en dicht. Tot ze drie jaar was, daarna heb ik haar in haar eigen bedje gelegd. Dat ging van haar kant niet met volle overtuiging, maar ze heeft zich er snel -letterlijk en figuurlijk- bij neergelegd. Dus niet het drama dat in die boekjes wordt voorgeschreven. Ze heeft toen een tijdje in haar eigen kamer geslapen, maar daar was zoveel lawaai dat we haar weer naar onze kamer verhuisd hebben. En dat vind ik zelf eigenlijk ook fijner.
Pingback: Een dag uit het leven van Prinses & cO: juni 2015 | En ze leefden nog groen en gelukkig