De dagen

De dagen zijn vol. Lang leek het alsof alles stil stond, en nu lijkt het alsof alles in beweging is. Zo veel beweging dat het moeilijk is om te bevatten, te overdenken. Impressies van de dagen.

I. Je kent haar al vijftien jaar. Ze is een instant-oma die nooit kinderen op kleinkinderen gehad heeft. 85 nu. Soms gaan er maanden of zelfs jaren voorbij, maar ze komt telkens terug. ‘Als ik kan rijden, haal ik je op en kom je bij ons eten.’ De belofte wordt ingelost. Je schaamt je, want toen je haar vijftien jaar geleden leerde kennen zag de toekomst er licht en veelbelovend uit, en woog je vijftien kilo minder. Maar ze praat, en je beseft dat ze meer gezien heeft dan een vermoeide moeder die verdriet heeft om alleen zijn en de dagen doorploetert met twee kinderen. Ze deelt haar vijfentachtigjarige wijsheid, en op verschillende momenten denk je dat je een foto van het moment wil maken, om het niet te vergeten. ‘De geest is belangrijk. Laat de afwas soms staan, voed je geest met een boek of een tekst‘, zegt ze. Klik, vastgelegd. ‘Je bent 31. Je kaarten zijn niet uitgespeeld.’ Klik. En: ‘Heel mijn leven  al sta ik versteld van het regeneratief vermogen van de mens, fysiek, mentaal, psychisch.’ Klik. Je brengt haar terug, naar een appartement waarin boeken een hoofdrol spelen. Klik.

II. De buurvrouw met het gouden hart haalt je op en trakteert je op lunch. Zomaar, op een thuiswerkdag. Wat een genade, ongestoord eten, praten met een andere volwassene. Een volwassene die haar zaakjes op orde heeft en open en dankbaar in het leven staat. Ze vraagt je wat je nodig hebt, en je zegt ‘tijd‘. Dezelfde dag nog zit er een mailtje in de inbox, met een voorstel om tijd te creëren door iets over te nemen. De manier waarop is zo ‘gewoon’ en liefdevol tegelijk, dat je volmondig ja kan zeggen. Je vraagt je af waar je het aan verdiend hebt.

III. Je ziet de ondeugdelijke man terug, door omstandigheden. Het blijkt nog niet helemaal klaar te zijn en soms is het zo makkelijk om je te verliezen in een intens moment. Als je de deur achter je dicht slaat, door de koude buitenlucht naar je auto loopt en naar huis rijdt waar de babysit bij de slapende zieltjes wacht, voel je iets krachtigs opstaan in jezelf. Iets waardoor je kan zeggen: ‘dit niet‘. Nee, dit is het niet. Een man die er niet helemaal kan en wil zijn. Momenten die nergens toe leiden. Je beseft dat je wat te bieden hebt, maar ook wat wil halen in een relatie. Dat je iemand verdient bij wie je thuis kan komen. Iemand waarmee je je kan verbinden. En dat dat de ondeugdelijke man niet zal zijn. Dat ‘niets’ beter is dan iets waar je niet gelukkig van wordt, omdat trouw aan jezelf cruciaal is. Je besluit om er geen hartzeer van te hebben, hoe aantrekkelijk en fijn hij ook is. Soms is ook het hartzeer op.

IV. De tuin is een oerwoud, en jij bent madame Zsazsa niet. Jammer. De gedachte aan tuin doet de stress hoog oplaaien. Op een dag vind je een tuinmaatje, iemand met groene vingers en een appartement. Het tuinmaatje komt langs en de energie die ze meebrengt is heerlijk. Het gesprek duikelt de diepte in, en er worden plannen gesmeed. Plannen die resulteren in een tuinwerkdag, waarop je zonder blozen vrienden uitnodigt. ‘Komen jullie helpen? Ik kan dit niet alleen.’ Ze komen, en er wordt in de gietende regen gewerkt, koffie gedronken, cakejes gegeten, verhalen verteld, kennis gemaakt en alles blijkt wonderwel te klikken. Op het einde van de dag ziet het er naar uit dat de tuin een bron van vreugde en groenten zal worden, in plaats van een bron van stress. Maar belangrijker nog is dat het huis en de tuin een dag lang gegonsd heeft van leven en vriendschap en dat je zo dankbaar bent, om mensen die er zomaar zijn, bereid om de handen uit de mouwen te steken, te luisteren, de charme-offensieven van Babybroer aan te moedigen en Kleuterzoon te inspireren tot een slakkencirkus. Staf blijft als laatste, houdt moedig stand met de afwas, kruipt in het logeerbed en zet ’s ochtends koffie. Feest, all over.

Alles is heel intens, op dit moment. Ik voel dat intens veel is voor me, dat ik rust en ruimte nodig heb om het te verteren. En ik ben er zo dankbaar om. Op dit soort dagen durf ik geloven dat het allemaal nog eens ergens naar toe gaat. Naar een dag waarop de dingen gewoon goed zijn, bijvoorbeeld, en alles wat pijn deed en verdrietig was achter ons zal liggen.