Brief aan Dirk: the final

Deze brief is een tijdje geleden geschreven. Ik had hem even bewaard als concept (dacht ik), maar plots publiceerde hij zichzelf. Hij dateert van net voor ik mentaal en fysiek ging ‘dippen’. Wel fijn voor mezelf om terug te lezen dat het blijkbaar toen echt goed ging, en motiverend om terug naar die mindset te evolueren.

Dirk. Dirkje.

We zijn nu ongeveer twaalf maanden na jouw vertrek. Ik ben gestopt met het exact bij te houden. In april is het een jaar, dat weet ik wel.

Ik had me niet kunnen voorstellen dat ik dit zou schrijven vandaag, Dirk. Of ooit nog. Maar ik ben zo gelukkig geworden.

Als de hemel op je kop valt en je komt daar wat geschonden onderuit gekropen, dan weet je hoe sterk je bent en dan is er niets meer om bang voor te zijn.

Als je stopt met verlangen naar wat was, of naar wat je niet hebt, en het gewoon hier en nu doet met wat er is, dan kan je jezelf gelukkig noemen.

Er liggen twee prachtige jochies te slapen in dit warme huis. Ze hebben rode wangetjes, die ik zacht aai. Het huis is opgeruimd, de koelkast gevuld. Ik heb energie om nog te werken ’s avonds en geraak dan vaak in een flow, waarbij tijd vervaagt en mijn hoofd functioneert als structuurmachine of als fontein van ideeën. Al de watten die in mijn kop zaten toen het verdriet het ergste was, zijn weg.

Verder is er niets veranderd. Jij bent nog steeds weg, we gaan geen nieuwe kinderen meer krijgen en geen gezin meer zijn. Kleine kinderen blijven vermoeiend, praktisch is het puzzelen, financieel nog meer.

Maar ik ga er anders mee om. Ik maak soep om op vakantie te kunnen met de mannekes. Dat er twee goede doelen mee geholpen zijn, en dat ik me warm in een bad van lieve reacties, is mooi meegenomen. We rijden samen in de auto en knikken alledrie met ons hoofd op de muziek, tot we moeten schaterlachen, wij drie, zeker als ik omkijk en zie dat Babybroer met zijn handjes mee-danst op de muziek. We dansen op het grote bed, soms. En ik foeter als ze het tafelkleed hebben volgeschilderd, of als ze mopperdagen hebben. Maar ik ben geen moeder meer die in huilen uitbarst of van wanhoop niet meer weet hoe ze de avond moet halen.

Misschien is er toch wat veranderd. Misschien is alles veranderd.

Enkele dagen geleden lag ik op de tafel van de osteopaat die mijn bekken probeert recht te zetten. Me even overgeven aan handen als kolenschoppen die met een kracht en precisie werken… Nou ja, heerlijk. Ogen toe en denken dat ik wel met die man zou willen trouwen. Ergens tussendoor vroeg hij of dat niet zwaar is, alleen met de kinderen. Ik deed een oog open en zei tot mijn eigen grote verbazing: ‘Nee hoor, gaat prima. Ik heb geweldige kinderen.’

Zo, gaat prima dus. Dat je het even weet.

Hee Dirk, wat jammer voor je dat je dit niet kan meemaken. Het is verdraaid fijn hier, in ons gezinnetje.

P.

Advertenties