Na het lezen van het blogboek, heb ik besloten een aantal ‘reeksen’ te maken. Dit is de eerste. Telkens in het begin van de maand beschrijf ik een dag. Een dag uit het leven van Prinses en cO. Het lijkt me zelf vooral erg leuk om al die banale dagen na elkaar te lezen, na verloop van tijd, en de verschillen en evoluties waar te nemen.
De vorige dagen uit het leven van Prinses, waren weekenddagen of vakantiedagen. Alleszins dagen met twee kleine jongetjes. Vandaag beschrijf ik een dag waarop ik aan het werk ben. Ik werk o.a. als adviseur.
07u30. Aaah, luxe. Uitslaapdag! Ik mis de jongens verschrikkelijk, want vannacht moest ik voor het werk blijven logeren in Nederland. Ik heb een vast adresje, waar ik nu de wekker nog één keer op snooze druk, alvorens op een drafje te douchen, mijn haar op te steken, me aan te kleden, een sojamelkje te drinken en naar de bushalte te spurten.
08u16. Net op tijd. Ik neem de bus naar het station.
08u42. Met een koffie van de Albert Heijn to go, zoek ik een plekje. Ik haal mijn mapje met papieren boven voor de besprekingen die ik vandaag heb. Nog even zoeken naar een document op mijn computer… Nederlandse treinen zijn uitgerust met internet. Soms irritant traag, maar ik ben in staat mijn e-mails door te nemen en wat dingen op te zoeken. Dank, NS. Eenmaal in Rotterdam haal ik een broodje in Hema, en stap ik de metro op.
11u00. Eerste gesprek. Het is een eindgesprek met een beleidsmedewerker die een cursus van mij gevolgd heeft. Ik vind het erg boeiend de evolutie te zien die mensen doormaken, vanaf de eerste keer dat we elkaar ontmoeten, tot op het moment van het eindgesprek. Dit verhaal is alleszins nog niet ten einde, maar dat is het onderwerp van de gesprekken van vanmiddag.
12u40. Een snelle lunch. Ik ga aan de grote tafel zitten waar verschillende mensen van de organisatie samen lunchen, en geraak in een gesprek verwikkeld over het verschil tussen België en Nederland want werken als moeder betreft. In Nederland is een voltijds werkende moeder eerder zeldzaam, en er worden luidop vragen gesteld aan vrouwen die voltijds werken en moeder zijn. De nieuwe baan die ik aangeboden heb gekregen is alleszins niet voltijds, omdat ze er van uit gaat dan ik dat als moeder niet wil. Ik moet onderhandelen om een grotere aanstelling te krijgen, en dat terwijl ik recent nog met een vriendin in België sprak, die me vertelde dat ze waarschijnlijk geen kindje meer bij kunnen ‘nemen’ omdat ze van haar baas niet deeltijds mag gaan werken en ze haar droomjob niet wil opgeven. Gekke wereld.
13u00. Een vergadering over verdere samenwerking. Er staan een aantal projecten op stapel. Ik word o.a. gevraagd om mee na te denken over een studiedag voor 2000 mensen. Slik. Ik ben kleinere groepen gewend… Ik noteer na de vergadering wat me te doen staat, en dat is in eerste instantie de offertes maken voor de samenwerking. Ik vind dit een moeilijk gedeelte. Mijn uurprijs is hoog en ik heb hem niet zelf gekozen, noch krijg ik het geld op mijn rekening. Was het maar zo :). Maar ik moet dus wel een offerte sturen met bedragen op waar ik zelf even van met mijn ogen knipper. Soms heb ik het gevoel dat ik maar wat doe, naar best vermogen uiteraard. Maar dat iemand anders die uurprijs meer waard zou zijn. Ook voor de voorbereiding bijvoorbeeld moet ik rekenen, terwijl ik me altijd afvraag of iemand anders het niet sneller of efficiënter zou kunnen. Ik probeer er echter zo zakelijk mogelijk over na te denken en me zo professioneel mogelijk op te stellen. Na de vergadering beantwoord ik nog snel wat mails, en ga ik weer op pad.
17u00. Ik ga nog even thee drinken bij de vrouw van de B&B waar ik in juni gelogeerd heb (juni Rotterdam). Ik heb contact met haar gehouden, omdat haar verhaal over borstkanker me erg geraakt had. Het is fijn haar terug te zien, en ook haar kindjes die weer wat gegroeid zijn. We drinken thee en aperitieven, en ik ga weer op stap.
20u00. Tram, trein, bus. Weer op kantoor. Het is uitzonderlijk (nu al vanaf november geleden) dat ik twee nachten na elkaar in Nederland moet blijven, maar door mijn ziekte van vorige week heb ik wat overlegmomenten moeten verzetten en kan het even niet anders. Ik mis de jongens. Wat raar toch, dat ik me thuis zo vaak gefrustreerd voel omdat ik geen moment rust heb met de jongens en tegelijk ook nergens toe kom, en dat ik me hier dan zo leeg voel omdat ik hen mis, terwijl ik wel even de ruimte heb om stevig door te werken. Ik probeer er niet te veel aandacht aan te besteden, besef van mezelf ook dat ik weer in een fase van grote vermoeidheid geraakt ben en dat ik dan sowieso wat trager ben, twijfel aan dingen en blijf hangen in verdrietige gevoelens. Ik merk het ook fysiek: mijn fibro speelt op en uit zich in gewrichtspijnen, ik lijk wel kreupel als ik loop omdat mijn bekken vast zit, en mijn temperatuur haalt nauwelijks 35 graden.
Ik maak een begin met de offertes, vraag nog wat gegevens op en leg alles klaar voor morgen.
Onderweg naar buiten denk ik weer aan de jongens. Vaak lijkt er zo een tegenstelling te zijn tussen kiezen voor werk als vrouw of kiezen voor moederschap. Ook ik ervaar het vaak zo, alsof ik voor mijn werk kies als ik met pijn in het hart een studiedag ga geven op een woensdagmiddag die ik vrij had gepland met de jongens. Maar in mijn geval is het alleszins zo dat ik werk voor de jongens, mijn werk is onze enige bron van inkomsten en voorziet ons drietjes van wat we nodig hebben. Ik doe het dus voor hen, maar het voelt soms alsof ik een egoïste ben die haar eigen ambities boven het welzijn van de kinderen stelt. En anderen reageren soms alsof ik dat ben. Zo raadde een vriendin me recent aan om gewoon in het onderwijs te gaan, zodat ik enkel moet werken als ze op school zitten en niet meer ’s nachts weg blijf of hen in de vakantie naar de opvang moet sturen. Jammer genoeg is voor de klas staan mijn roeping niet. Ik wou zelf ook heel graag dat mijn baan makkelijker te combineren was met de zorg voor de jongens, maar ik doe het wel voor de jongens. En ook voor mezelf, want dit is waar ik goed in ben en wat ik graag doe. Zo vaak heb ik het gevoel dat er maar weinig leuke dingen overblijven in mijn leven, weinig momenten die onbezorgd zijn of gewoon leuk. Weinig van wat ik zelf wou. Mijn baan is iets dat ik wil, maar de prijs die ik er voor betaal, is hoog. In vermoeidheid, in organisatie, in de jongens missen, in twijfelen of ik er goed aan doe.
22u30. Twee bussen later (op hoeveel voertuigen heb ik gezeten vandaag?) ben ik op mijn logeeradres. Ik luister nog een paar minuten naar een luisterboek, maar voel dat de slaap me gaat overvallen. Ik knip het lichtje uit. Als ik morgen nog even stevig doorwerk, kus ik ’s avonds rode warme kinderwangetjes…
Voor de vorige dagen uit deze reeks, zie: januari + december + november.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik begrijp heel goed de moeilijke combinatie werk-moederschap. Alle moeders het onderwijs in? Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik denk dat ik naar NL moet verhuizen. Ik zou ook graag deeltijds een interessante job uitoefenen maar dat ligt hier zo moeilijk. Dit blijft voor mij de grootste uitdaging en tegelijkertijd het grootste onrecht in ons systeem. Je wordt als mama telkens opnieuw gestraft als je gedeeltelijk voor je kinderen wil kiezen. Of een minder interessante job of jarenlange financiële gevolgen…
Volgens mij moet je dat schuldig voelen tegenover de kinderen maar achterwege laten. Een hele dag een job doen waar je geen voldoening uithaalt zou je humeur ook niet ten goede komen, daar zouden zij dan weer de dupe van kunnen zijn.
Kinderen die van kleins af vaak elders opgevangen worden zijn mijns inziens ook veel sneller sociaal met anderen, en dat vind ik dan weer een gigantisch voordeel.
Oh, ik vind die Nederlandse houding tav werkende moeders verschrikkelijk. Ik ben al zo vaak verweten een slechte moeder te zijn, omdat wij allebei voltijds werken… Terwijl dat hier de normaalste zaak van de wereld is. En vooral: terwijl mijn dochter supervrolijk en -sociaal is, en heel gelukkig op haar verschillende opvangadressen.
Talk about mensen onnodig een schuldgevoel aanpraten, zeg.
Ik zie het ook in mijn omgeving en begrijp dat schuldgevoel, maar het is echt totaal onnodig.
Een mama die werk doet waar ze van houdt is ook erg belangrijk. Bovendien zijn jouw kinderen nu nog klein, maar die gaan ook niet eeuwig rond moeders rokken hangen en het is belangrijk dat jij jouw leven uitbouwt zodat je zelf ook groeit. Je job klinkt trouwens top — en haal jezelf niet zo naar beneden met het vragen van die zogezegd hoge uurprijs — dat heet “imposter syndroom” en is wellicht onterecht!
Dan – ik ben zelf altijd naar de opvang gegaan als kind – bij een kinderjuf of in de nabewaking – en ik vond dat niet erg. Nu als jonge vrouw leert me dat om op mijn strepen te staan en het normaal te vinden dat je als vrouw en moeder professionele doelen en dromen hebt en er verdekke voor te gaan. En dat is helaas in de hoofden van veel anderen nog niet zo.
Je kinderen gaan ook heel veel opsteken van het feit dat je werkt, hoe je je organiseert en ze leren zo oom dat er ook andere mensen voor hen zijn en zorgen, dat mama naast mamazijn ook nog zichzelf is, een persoon met dromen en talenten die ze graag in een job ontplooit.
Veel succes alleszins met de combinatie en u geen schuldgevoel laten aanpraten. Met wat jij allemaal doet voor je zonen is dat absoluut onnodig.
Veel liefs – Ruth
Ik vind het soms jammer dat de discussie in deze altijd gaat over moeders, en of zij al dan niet voltijds moeten kunnen werken. Er wordt zelden vanuit de kinderen zélf gesproken. De meeste kinderen vinden het toch leuker thuis dan in de opvang, zeker als ze nog klein zijn. En zeggen dat kinderen die veel in een opvang zitten socialer zijn, is echt helemaal kort door de bocht. Wat niet wil zeggen dat het per definitie slecht is om je kinderen naar een opvang te sturen. Ik vind alleen dat er ook wel eens een andere stem gehoord mag worden (die van de kinderen). En soms heb je geen andere keuze, en dan is dat ook prima te verantwoorden aan je kinderen. Maar ik vind het in Nederland soms helemaal niet zo slecht geregeld. Kinderen pas op 4 jaar naar school is slecht voor werkende vrouwen, maar wel helemaal op maat van kleine kinderen, die er eigenlijk dan pas écht aan toe zijn. Er zou gewoon een betere verdeling moeten zijn tussen de ouders, zodat de zorg voor de kinderen echt verdeeld wordt, en mannen bijvoorbeeld ook een tijdje minder gaan werken. Dat is volgens mij voor alle partijen een evenwichtigere oplossing dan met zijn allen voltijds te gaan werken, en kinderen voltijds te laten opvangen door anderen.
Wat niet wegneemt, prinses, dat ik in jouw geval helemaal de keuzes begrijp die je maakt.
Caroline, ik zal dan een supersociale dochter hebben want zij was op haar 2,5 toch echt toe aan school hoor :). Die nog anderhalf jaar thuishouden… ze zou doodongelukkig geweest zijn. Ze gaat zelfs supergraag naar de opvang! In het weekend vraagt ze wanneer ze weer met de kindjes mag gaan spelen. Natuurlijk is elk kind anders en wie weet vindt ons nummertje twee het er vreselijk maar stellen dat elk kind het liefst thuis is, dat klopt niet. (Ik moet wel zeggen dat ze een jonge gemotiveerde juf heeft en gelukkig niet met 28 in de klas zit.. en in de schoolvakanties kan ze thuisblijven)