In ons leven zijn er twee heldinnen. Eéntje van veertien (al hoop ik stiekem dat die gauw vijftien wordt, misschien even vragen wanneer dat is) en ééntje van zestien.
Ze zijn beiden oppas. Ik moet ze vaker inschakelen dan me lief is (om werk in te halen, naar een afspraak te gaan, rijlessen te nemen, …). Waar ik me dan weer schuldig over voel, alhoewel de kindjes er niet zo veel van maken. Kleuterzoon staat meestal bij het raam te wachten tot de heldin in kwestie aan komt fietsen.
Het is een beetje een zoektocht geweest om tot deze dames te komen. Altijd goed om iemand in het dorp te kennen met een puberdochter die je wel als babysit ziet zitten (en ja, hoor, dat is onze oppas van veertien!), en daar met een kopje koffie de oudere zussen van de vriendinnen te gaan bespreken, telefoonnummers te vergaren en dan ook even te toetsen of de dochter in kwestie zelf ook al mag oppassen, en onder welke voorwaarden (bv wel of niet ’s avonds, tot hoe laat, mag ze met de fiets alleen naar huis want ik kan ze niet brengen, …).
Via de Bond heb ik ook al babysits gevraagd, maar nog nooit een babysit van die kwaliteit gekregen dat ik ze graag eens opnieuw wil vragen.
Wat zijn nu de positieve en negatieve elementen van een oppas? Wat maakt dat ik de dames waar ik het net over had heldinnen noem?
+ De heldinnen brengen speelgoed mee, of een boekje, uit hun eigen collectie. Altijd een topper voor Kleuterzoon, die zich intussen telkens al afvraagt wat het vandaag gaat zijn!
+ De heldinnen ruimen op. Echt, serieus, ik ben een paar keer thuis gekomen waarbij ik met moeite de deur open kreeg, omdat al het speelgoed uit alle bakken gegooid was, en tot aan de voordeur lag. Te midden van het tafereel zat babysit in kwestie – waar ik erg grote verwachtingen van had omdat ze studente geneeskunde was – op haar telefoon te tikken, terwijl de kinderen al twee uur sliepen. Op het aanrecht stond ook alles wat ze uit de kasten had gehaald, liefst met deksel er af of dopje er af. Aaaaarghl!
De heldinnen ruimen op. Vullen de ene box weer en zetten die weg, alvorens er een andere open mag. Je ziet dat er gespeeld is, maar de chaos is binnen de perken. Hoera voor de heldinnen!
+ De heldinnen zijn frisse, montere, lieve dametjes. Ik weet via de buurvrouw dat er wel eens sprake is van puberstreken thuis, maar hier zijn ze netjes, voorkomend, lief. En zien ze alles zitten. Een kind dat alles overgegeven heeft vannacht met risico op recidive? Geen probleem. Een Baby én een Kleuter tegelijk entertainen? Een makkie. (Euh, waarom kan ik het soms niet aan als een veertienjarige er haar hand niet voor omdraait!?)
+ De heldinnen houden zich met de kinderen bezig. Voor zover ik kan inschatten. Ik ben ook wel eens thuis gekomen bij een babysit die Kleuterzoon gewoon de straat op liet rennen terwijl ik mijn draai nam om op de oprit te gaan staan, terwijl ze zelf stond te bellen met haar vriendje met een huilende Babyzoon op haar arm. Het zal vast een momentopname zijn, maar zo iemand komt geen twee keer.
+ De heldinnen geven wisselgeld. Ik wil best naar boven afronden, maar als ik 12 euro moet betalen, een briefje van 20 geef omdat ik niets anders heb en de babysit in kwestie stopt dat weg zonder te vragen of ik acht euro terug wil en zonder te bedanken… (Echt voorgehad!) Tja, dan sta ik minstens versteld. Zo iemand komt ook geen twee keer.
+ De heldinnen eten gezond. Ik zorg dat er wat lekkers in huis is. Vroeger betekende babysitten voor mij ook: chips! cola! Alles wat we thuis niet hadden of mochten! De heldinnen hebben er waarschijnlijk vrije toegang toe thuis, want hier kiezen ze voor een appel, een kopje thee en een glaasje water.
+ De heldinnen zijn flexibel. Een kwartiertje te laat? Afzeggen? Inspringen? Meestal geen probleem. Ik probeer uiteraard wel heel goed te communiceren en alles netjes af te spreken, maar dat ze het ok vinden om wat langer te blijven, wat vroeger te komen, de datum te veranderen of toch te schrappen… Zo fijn.
Wat zou het leven van een (alleenstaande) mama zijn zonder heldinnen?
… En wat zou het leven van de zonen zijn zonder die lieve dames die met veel energie allerlei leuke spelletjes komen doen?
Wat vind jij belangrijk in een babysit? Wat vind jij probleempunten? Heb je ooit iets geks meegemaakt met een babysit? Heb je vaste babysits, of wissel je af? Hebben jullie ervaring met jongens die komen babysitten? Erg benieuwd naar jullie verhalen!
En ze leefden nog groen en gelukkig 
O zo heerlijk zeg! Leuk dat je babysits gevonden hebt waar je vertrouwen in hebt.
Hier vooralsnog geen externe babysits, enkel de grootouders en de tante, en een occasionele keer een vriendin. Ik ben er zelf een beetje huiverig voor, om iemand onbekend bij de dochter te laten. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon zo moeilijk doen, omdat ik zelden een babysit nodig heb en dan kan gebruik maken van de ‘klassieke’ kanalen. Ooit zal ik de stap eens zetten….ik ben zelf ook benieuwd wanneer dat zal zijn 🙂
En dat die 14jarige geen problemen heeft om jouw twee wildebrassen te entertainen…tja, voor haar is dat een leuke afwisseling van een ‘saai’ tienerleventje. Voor jou is dat een bijkomende activiteit bovenop je hele leven. Niet mee inzitten dus.
Hier hebben we zowat dezelfde soort helden en heldinnen versleten. Tja, soms was dat letterlijk te nemen, 4 jongens was wel de moeite voor een babysit :). Hoe ouder ze werden, hoe liever ze een jongen hadden als oppas. Nu spelen onze drie oudsten zelf voor held, en ik druk ze altijd op het hart om beleefd te zijn, zich flexibel op te stellen en ZEKER met de kinderen bezig te zijn in plaats van met computer of gsm. Ook een tafel afruimen, speelgoed opruimen en wisselgeld voorzien vind ik elementair, net als “dankuwel”. Ze vonden het super als de oppas een spelletje of boek mee had, dus nu proberen ze daar zelf ook aan te denken.
Eén keer hebben we echt iemand gehad waarvan ik dacht “die nooit meer”, wegens echt geen verantwoordelijkheidsgevoel. Verder zijn er altijd wel mensen waar het beter mee klikt dan met anderen, maar dat gaven wij vroeger door aan de babysitverantwoordelijke van de Gezinsbond. Zij hield er altijd rekening mee.
Ondertussen heb ik die taak op mij genomen, en probeer ik ook om tevreden ouders en tevreden babysitters te hebben. So far, so good, al heb ik ook een gezin gehad waar geen enkele babysit graag ging. Een babysitter moet het leuk vinden om actief bezig te zijn met kinderen, maar in dat geval werd er verwacht dat ze ook opvoeders/verzorgers waren die strenger en georganiseerder waren dan de ouders zelf. Dàt is een brug te ver…
Heerlijk dat je inzet op ‘positieve en negatieve elementen’ en dan met een lijstje van louter plussen komt. De minnen lezen we tussen de regels door wel 🙂
ja, die hangen zo nauw samen dat ik er maar 1 lijstje van maakte :).
Ik geef deze lijst alvast door aan mijn babysittende dochter van 14.
sinds onze heldin erin slaagde koelbloedig te blijven toen onze zoon van de trap viel met gabbe in de kin tot gevolg, hem te kalmeren, de wonde te ontsmetten en te verzorgen, het bloed weg te wassen, intussen de dochters rustig te houden die allerdrie huilden ‘omdat het zolang duurde’ en ‘omdat a. zoveel huilde’, alle kinderen nog redelijk op tijd in bed te krijgen en dat allemaal terwijl wij onze telefoon niet hoorden omdat we op café zaten, is ze nog hoger gestegen op de trap van het heldinnendom, en ze stond al onbereikbaar hoog.
Ik noem dit Vrouwenkracht!
Als kind hadden wij na schooltijd elke dag een Held en een Heldin. Een broer en zus. Ze reden beurtelings elke dag rechtstreeks van hun middelbare school naar ons huis, om ons daar van de schoolbus op te pikken. ‘ Zomers bouwden ze zandkastelen met ons, ’s winters legotreinen. Ze namen gezelschapsspelletjes mee. De Held leerde ons armworstelen, de Heldin las verhalen voor. Het aller-allerbeste was het als we het geluk hadden hen ook nog de hele avond voor ons te hebben. De mooiste herinnering zal ik toch wel hebben aan de Held, die op een van die avonden, uitgeput (besef ik nu) gewoon op de trap ging zitten en standvastig verklaarde ‘ik blijf in je buurt tot je slaapt zodat je niet bang in het donker hoeft te zijn’. (No way dat mijn ouders dat zelfs nog maar zouden overwegen.)
Op een of andere manier (universiteit?) verdwenen de Held en Heldin, en toen vonden we via de Bond een andere Held, ook weer een jongen. (Nu ik erover denk heb ik precies vooral jongensbabysitters gehad als kind, de vaste alleszins toch.) Tegen die tijd was ik een jaar of negen, en vooral daardoor herinner ik me hier nog veel meer van. Door het simpele feit als prepuber in contact te komen met een tussengeneratie, te jong om een ouder te zijn maar te oud om als leeftijdsgenoot te gelden, heb ik zoveel geleerd:
Vanzelfsprekend respect voor de ‘beroeps’, want o, wat keek ik op tegen mijn babysit met zijn stages en lessen om ronde cirkels te leren tekenen ;
Voor het eerst horen hoe een verliefde jongen klinkt :-), die me onbeschaamd bezwoer dat zijn vriendin de mooiste van de wereld was ;
Gezelschapsspelletjes, en hoe je gefrustreerde verliezers kan sussen (niet dat ik het in die tijd nodig vond die verworven kennis toe te passen op jongere broers en zussen)
Hoe geweldig het is stiekem langer op te blijven en samen met de babysit af te spreken niets aan de ouders te zeggen 🙂
Samengevat: ik heb hoge eisen nu ik zelf babysitters in huis laat, en tot nu toe is er geen een ook maar een beetje in de buurt gekomen.
En ook: zeker voor oudere kinderen is dat gewoon een geweldige meerwaarde die sowieso diversiteit in hun leven zal brengen: andere leeftijd, andere manieren om gezag uit te oefenen, waarschijnlijk een andere leefwereld en een geweldige kans voor een kind om te oefenen in zelfstandigheid maar toch met de controle van een ouder iemand. Ik zou me niet te snel schuldig voelen, Prinses, als je het kan betalen (dat vind ik een veel groter probleem, alleen al daarvoor wil ik iemand die ik zelf aardig vind en een bijverdienste gun :-)) en je kinderen genieten ervan.
Ps ik vermoed dat het is: niet een en anders ‘geeneen’, maar dat zal wel dialect zijn 🙂
Ja, hier hebben we één vaste babysit. Vroeger ging ze de dochter van school halen op dinsdag. Dan gingen ze samen met de bus naar ons huis en speelde ze met mijn dochter tot ik thuiskwam. Nu babysit ze soms op de dochter en de zoon (meestal ’s avonds) en dat gaat heel goed.
Maar ze zit in haar laatste jaar univ en ik neem aan dat ze binnenkort stopt met babysitten. Ik heb al uitgekeken voor een vervangster maar heb nog niemand gevonden. Ooit is er één meisje geweest om eens kennis te maken. Dat was een enorme tegenvaller. Ze keek nauwelijks naar de kindjes, maakte geen kennis met hen, speelde niet met hen. Ze stond gewoon wat te draaien in de living. Toen dacht ik: no way dat ik mijn kinderen alleen laat met jou.
Ik vind enthousiasme belangrijk. Dat voelen de kindjes heen snel.
En verder moeten ze volwassen overkomen. Als verantwoordelijke babyits.
Toen ik zelf nog babysit was, paste ik bijna altijd ’s avonds op. Mijn zus had ook zo haar adressen en wij waren elkaars achterwacht: kon de ene niet, dan kon de andere wel. (Heerlijk lijkt me dat, voor ouders!)
Ik had hoe dan ook één stelregel: het kind en ik moesten hebben kennisgemaakt. Ook als ik maar een keer kwam en het kind al sliep en nooit wakker werd. Dan ging ik er gewoon op een middag langs, of kwam wat eerder. Ik vond de gedachte van als kind in paniek wakker worden en dan een vreemde naast je bed krijgen zó naar. Ik snap dat nog steeds niet. En dat het kind de oppas zo spannend vond dat het van de weeromstuit niet meer sliep, dat nam ik met liefde op de koop toe als prijs voor mijn principe 🙂
Je hebt me helemaal geïnspireerd met deze blogpost om eens over de andere kant te schrijven. Eén van de dagen blog ik er eens over en dan kom ik de link hier even posten. Alvast succes met je heldinnen.
Ik ben benieuwd!!!
Pingback: Tita en babysitten | titatastisch
Leuk om te lezen! Ik ben namelijk zelf ook al 8 jaar babysitter en op dit moment heb ik het zelfs doorgedreven tot au pair in Barcelona bij een baby van 8 maanden. Ik durf van mezelf te zeggen dat ik aan jouw voorwaarden zou voldoen, hoewel ik al graag eens een glaasje cola drink 😉 Ik ben wel begonnen bij de bond en blijkbaar was bijna iedereen tevreden over mij, want het is maar 1 keer voorgevallen dat ik ergens maar 1 keer ben geweest. Bij de andere gezinnen werd ik de vaste babysitter. Na een tijdje had ik zelfs zoveel werk dat ik niet meer naar nieuwe families ging en enkel nog babysitte bij mijn vaste posten. Niet elke babysit via de bond is dus maar van bedenkelijke kwaliteit 😉
Pingback: 971 Tita en grappige babysitmomenten | titatastisch
Pingback: Hoe ik de puzzel leg: werk en gezin voor alleenstaande ouders | En ze leefden nog groen en gelukkig