’s Avonds had ik alles klaar gezet. Rugzak. Tas met computer en papieren. Gezonde lunch. Ik had mezelf een espresso gemaakt en me uitgedaagd om na kinderbedtijd nog drie keer 50 minuten te schrijven aan een rapport. Vervolgens had ik nog een machine was uitgehaald en de afwas opgeruimd. Zo, bedtijd. Het zou een nachtje worden, want om 5u30 stond de wekker geprogrammeerd.
Eerst dacht ik dat het door de koffie kwam. Ik bleef woelen, had het ondanks dekens, donzen, kersenpitkussens en later ook Babyzoon, ijskoud. Na een tijdje kon ik niet meer slikken van de keelpijn en niet meer blijven liggen van de oorpijn.
Ziek. Alarm. Wat doen? Me ziek melden? Dafalgan nemen en toch gaan werken? In mijn hoofd vochten verschillende opties. Het vurigste stemmetje vanbinnen was echter dat van het schuldgevoel.
Op een cursus had ik recent geleerd dat mensen zich schuldig voelen om de gekste dingen. Om hun konijn dat alleen thuis blijft als ze gaan werken. Omdat ze hun moeder niet elke dag bellen. Omdat ze niet mee lunchen met de collega’s. Omdat ze de krant niet helemaal uitlezen. (Zie: cursus)
Het hielp om mijn eigen schuldgevoel wat te relativeren. Schuldig omdat de kinderen een keer pannenkoeken als avondeten hadden gehad. Schuldig omdat ik nog niet op een smsje had geantwoord. Schuldig omdat ik de was niet meer heb aangezet. Schuldig omdat ik een gerecht in de oven maak en dat veel energie gebruikt. Schuldig omdat ik de verwarming in de badkamer ’s avonds een beetje laat aanstaan tussen kinderbedtijd en mijn eigen bedtijd. Schuldig omdat ik een rapport nog niet af heb. Schuldig omdat ik te weinig met de kinderen speel. Schuldig omdat ik vaak een babysit moet nemen. Schuldig omdat ik nog niet kan rijden, waardoor we niet veel uitstapjes kunnen doen. Schuldig, omdat we niet zo veel geld hebben waardoor ik niet vaak iets extra voor de kinderen kan kopen. Schuldig als ik iets extra voor mezelf koop. Schuldig omdat ik in het weekend enkel ’s avonds de mails van mijn werk lees. Schuldig omdat mijn werk vast niet voldoet aan de wensen van mijn werkgever.
Nou ja, het moge duidelijk zijn.
En dus ook: schuldig, omdat ik ziek ben. Schuldig omdat het vast mijn eigen schuld was omdat ik gisterenavond te veel had willen (moeten?) doen. Zolang ik lig, gaat het goed. Ik luister naar een luisterboek (Het diner, Koch). Ik slaap. Ik voel me schuldig. Ik denk aan de vergadering die nu begint. En aan de vergadering die uitgesteld moet worden omdat ik er bij moest zijn. En het gesprek met een collega dat ik vanavond zou hebben, met een etentje. Ik denk aan de was en de afwas en het speelgoed op de mat. Ik probeer mijn hoofd op te tillen en merk dat dat toch niet goed gaat dus blijf ik liggen. Ik voel me schuldig omdat dat niet goed gaat. Ik voel me schuldig omdat ik die douche maar blijf uitstellen. Ik voel me schuldig omdat ik niet eens geprobeerd heb te gaan werken met een dosis dafalgan. Ik voel me schuldig dat ik hier lig en niet eens iets nuttigs gedaan krijg.
En ik denk terug aan vroeger. Dat ik thuis vaak probeerde verbergen dat ik ziek was. Ik weet niet waarom. Maar ik herinner me wel dat mijn moeder geërgerd reageerde als ik ziek was. Ze verpleegde me dan wel, maar koeltjes. Toen ik puber was, had ze me een keer gezegd dat ik een aansteller was. Wat ze terug nam toen bleek dat ik een angina had. Ik weet niet goed wat er aan de hand was, destijds. Misschien was ik een kind dat veel aandacht vroeg? Zich erg aanstelde? Misschien hield ze niet zo van toestanden die het normale leventje doorkruisten? Misschien herinner ik me alleen de negatieve dingen en ben ik de keren vergeten dat ze gezellig naast me op bed kwam zitten? Ik vraag me af of daar de kiem ligt voor dat ziekteschuldgevoel. Maar dat maakt verder ook niet zo uit.
Ik neem mijn temperatuur. 34,2°. Heb ik wel vaker gehad, en was telkens een teken van erge uitputting. Ik leg mijn hoofd terug neer. Het schuldgevoel blijft.
Hoe gaat dat bij jullie als jullie ziek zijn? Voelen jullie zich schuldig omdat je dan niet kan werken? Probeer je soms ziek te gaan werken?
En ook: wat is het gekste waar jij je schuldig over voelt?
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Schuldig omdat ik er te weinig voor mijn kinderen ben
Schuldig omdat ik graag een inhoudelijk uitdagende job heb
Schuldig omdat beide bovenstaande regeltjes blijkbaar niet te combineren zijn
Schuldig omdat ik het knopje niet kan afzetten
Schuldig omdat ik dat dan weer afreageer op man en kinderen
Schuldig omdat ik te veel wil?
Met het schuldgevoel wegens ziekt evalt het gelukkig mee. Ik ben amper ziek, dus als het dan toch een gebeurt, denk ik “och, dat overkomt iedereen, dus iedereen begrijpt dat ook”. Ook al is de timing meestal verre van perfect.
Die schuldgevoelend van Nele, ja… die ken ik maar al te goed.
Schuldig omdat ik ’s avonds soms liever in de zetel plof dan met de dochter te spelen, omdat ik verlang naar rust en stilte om de dag te verteren (er zijn zo van die dagen dat een mens dat nodig heeft)…
Schuldig omdat mijn lontje soms kort is en ik daardoor de sfeer thuis danig kan verpesten
Schuldig omdat ik wéér niet gestreken heb, maar ben blijven kijken naar een natuurdocumentaire of iets anders “banaals maar mooi”
… ja zo kunnen we nog wel even door gaan…
is dat iets typisch vrouwelijk? Ik zie mannen daar precies nooit over piekeren? Het Lief zegt me vaak dat ik me alles veel te veel aantrek. Hebben wij van nature een onderdanig zelfbeeld? Het gevoel dat, als we niet zorgen vóór, we egoïstisch zijn? Dat gewoon eens aan onszelf denken (hé, de wereld blijft echt wel gewoon verder draaien als ik vandaag eens ga shoppen ipv het huis aan kant breng), gelijk staat aan schuldig verzuim?
Schuldig omdat ik netjes om 17u naar huis ga om dochter op te pikken. En schuldig als ik een kwartiertje langer blijf om nog iets af te werken, en dochter daardoor later oppik. Zo blijven we bezig 🙂
O, en onlangs schuldig omdat ik boos was op het lief omdat hij ziek was, terwijl dochter ook ziek was. Want ik was ook ziek, maar minder dan de andere twee, en dus ‘moest’ ik de anderen verplegen.
Ik hou me dan maar voor dat je schuldig voelen betekent dat je het gewoon allemaal te perfect wilt doen. En niemand is perfect. Maar het is ergens wel mooi dat we daarnaar streven.
Ik ken het schuldgevoel ook maar al te goed, had er onlangs een tekstje over geschreven, maar toch maar weer verwijderd omdat… ik mij schuldig voelde om negatief te zijn :-/. Het schuldgevoel vraagt veel energie, ik probeer er mij van bewust te zijn, om het op die manier zoveel mogelijk te proberen vermijden…
Dat eeuwige schuldgevoel, daar ontkom ik ook niet aan. Schuldig omdat ik – in vergelijking met mijn collega’s – misschien niet genoeg werk. Nochtans werk ik zeker 45 uur per week. Schuldig ten aanzien van mijn kinderen omdat ik voor hen wellicht veel te veel werk. En gisteren ook schuldig ten aanzien van mijn beide zieke dochters. Ik was alleen thuis met de drie kinderen, beide meisjes hadden hoge koorts. Peutermeisje nog het meeste (40 graden), en het enige wat ze wilde was tegen me aan liggen te rillen. Maar ook kleutermeisje had als zieke recht op aandacht, en tweelingpeuterjongen moest ook eten en tandjespoetsen en omgekleed worden. Zo schuldig dan dat ik mijn zieke meisje in haar stoeltje liet weten…
En verder: als je ziek bent moet je gewoon uitzieken, zo gaat het het snelste terug voorbij. Geen reden om je schuldig te voelen!
Schuldig wegens ziekte: ik lig daar niet langer wakker van. En nee, ik ga zeker niet ziek werken.
Het gekste waar ik me schuldig over voel? Te laat verschijnen op een afspraak zonder de mogelijkheid om die persoon te verwittigen. Het is al gebeurd, en ik baal ervan.
ik ben al een aantal keer ziek gaan werken. met wat pijnstillers. maar ik kan bij het thuiskomen gewoon in bed kruipen, ik heb geen kinderen waar nog voor gezorgd moet worden…
als ik écht ziek ben en niet kan gaan werken voel ik me helemaal niet schuldig. we zijn toch allemaal maar mensen? en mensen worden af en toe ziek… uitzieken en eens je je een klein beetje beter voelt ook wat proberen te genieten van de momenten in je bed of zetel… veel beterschap!
Eventjes focussen op een detail: Ik begrijp dat je je kinderen (en jezelf) gezonde voeding wil voorschotelen. Maar ik begrijp niet goed wat er fout is aan af en toe eens “ongezonde” kost zoals pannenkoeken. Ieder zijn eigen ding, maar het lijkt mij nogal verregaand om het zo ver door te trekken. Ik voel mij zelf schuldig over honderdenéén dingen, al dan niet terecht, maar niet als ik eens pakweg pannenkoeken maak of frieten ga halen.
Schuldig: dat ik gisterenavond en vanmorgen geërgerd reageerde op zieke man. Ik “verpleeg” hem dan wel, maar koeltjes. En ik zeg niet dat hij een aansteller is, maar denk het wel ;-))
Hij vraagt veel aandacht en stelt zich aan. En ik hou niet zo van toestanden die het normale leventje doorkruisen…
Nee, de manier waarop hij ziek is, is zo diametraal tegenovergesteld aan de mijne, dat het voor mij moeilijk is om aan te nemen dat hij echt ziek is. Als ik ziek ben wil ik vooral alleen gelaten worden, hij wil niets liever dan veel aandacht en een lieve vrouw die hem nog een theetje komt aanbieden.
Als ik ziek ben, ga ik niet werken en ik voel me daar niet schuldig om. Ook al duurt mijn afwezigheid zes maanden. Ik heb niet gevraagd om ziek te zijn, had het zelf ook liever anders gehad. Geen enkele reden om me daar schuldig over te voelen. Punt. Uit.
Het ‘omregelen’ als je ziek bent, vind ik geen lolletje. Met het schuldgevoel lig ik dan weer minder in strijd … Beterschap !
Ik ga te vaak ziek werken … Niet persé uit schuldgevoel, maar omdat ik niet kan bepalen wanneer ziek ‘ziek genoeg’ is. Achteraf gezien blijkt altijd dat ik langer wacht dan de doorsnee collega, maar toch gebeurt het me iedere keer weer. Als de dokter me dan ziek heeft geschreven, voel ik me niet schuldig tov het werk. Toch lig ik dan nooit genoeg te rusten ofzo. Ik vind dan dat ik het huishouden moet doen en toch nog even zus hier en zus daar, want ik zit heelder dagen thuis en zo erg is het toch ook niet en … Enfin, toch iets van schuldgevoel, denk ik dan …
Voor de rest voel ik me voor heel veel dingen schuldig. Omdat ik slechtgezind wordt als het lief ziek is, bijvoorbeeld ;-). Omdat ik dolblij ben als de zoon in zijn bed ligt en ik eindelijk een klein beetje tijd heb om op mijn positieven te komen na een vermoeiende dag. Omdat mijn huis er negen van de tien totaal wanordelijk bijligt en ik er maar niet in slaag de chaos onder controle te houden. Omdat ik niet echt een familiemens ben. Etc etc. Heb je nog een paar uur? 😉
Ik vind het alvast heel goed dat je je ziek had gemeld en hoop dat je ook voldoende tijd hebt genomen om uit te zieken. Je doet er jezelf, maar ook de rest meer plezier mee. (Hoor mij … )