’s Avonds had ik alles klaar gezet. Rugzak. Tas met computer en papieren. Gezonde lunch. Ik had mezelf een espresso gemaakt en me uitgedaagd om na kinderbedtijd nog drie keer 50 minuten te schrijven aan een rapport. Vervolgens had ik nog een machine was uitgehaald en de afwas opgeruimd. Zo, bedtijd. Het zou een nachtje worden, want om 5u30 stond de wekker geprogrammeerd.
Eerst dacht ik dat het door de koffie kwam. Ik bleef woelen, had het ondanks dekens, donzen, kersenpitkussens en later ook Babyzoon, ijskoud. Na een tijdje kon ik niet meer slikken van de keelpijn en niet meer blijven liggen van de oorpijn.
Ziek. Alarm. Wat doen? Me ziek melden? Dafalgan nemen en toch gaan werken? In mijn hoofd vochten verschillende opties. Het vurigste stemmetje vanbinnen was echter dat van het schuldgevoel.
Op een cursus had ik recent geleerd dat mensen zich schuldig voelen om de gekste dingen. Om hun konijn dat alleen thuis blijft als ze gaan werken. Omdat ze hun moeder niet elke dag bellen. Omdat ze niet mee lunchen met de collega’s. Omdat ze de krant niet helemaal uitlezen. (Zie: cursus)
Het hielp om mijn eigen schuldgevoel wat te relativeren. Schuldig omdat de kinderen een keer pannenkoeken als avondeten hadden gehad. Schuldig omdat ik nog niet op een smsje had geantwoord. Schuldig omdat ik de was niet meer heb aangezet. Schuldig omdat ik een gerecht in de oven maak en dat veel energie gebruikt. Schuldig omdat ik de verwarming in de badkamer ’s avonds een beetje laat aanstaan tussen kinderbedtijd en mijn eigen bedtijd. Schuldig omdat ik een rapport nog niet af heb. Schuldig omdat ik te weinig met de kinderen speel. Schuldig omdat ik vaak een babysit moet nemen. Schuldig omdat ik nog niet kan rijden, waardoor we niet veel uitstapjes kunnen doen. Schuldig, omdat we niet zo veel geld hebben waardoor ik niet vaak iets extra voor de kinderen kan kopen. Schuldig als ik iets extra voor mezelf koop. Schuldig omdat ik in het weekend enkel ’s avonds de mails van mijn werk lees. Schuldig omdat mijn werk vast niet voldoet aan de wensen van mijn werkgever.
Nou ja, het moge duidelijk zijn.
En dus ook: schuldig, omdat ik ziek ben. Schuldig omdat het vast mijn eigen schuld was omdat ik gisterenavond te veel had willen (moeten?) doen. Zolang ik lig, gaat het goed. Ik luister naar een luisterboek (Het diner, Koch). Ik slaap. Ik voel me schuldig. Ik denk aan de vergadering die nu begint. En aan de vergadering die uitgesteld moet worden omdat ik er bij moest zijn. En het gesprek met een collega dat ik vanavond zou hebben, met een etentje. Ik denk aan de was en de afwas en het speelgoed op de mat. Ik probeer mijn hoofd op te tillen en merk dat dat toch niet goed gaat dus blijf ik liggen. Ik voel me schuldig omdat dat niet goed gaat. Ik voel me schuldig omdat ik die douche maar blijf uitstellen. Ik voel me schuldig omdat ik niet eens geprobeerd heb te gaan werken met een dosis dafalgan. Ik voel me schuldig dat ik hier lig en niet eens iets nuttigs gedaan krijg.
En ik denk terug aan vroeger. Dat ik thuis vaak probeerde verbergen dat ik ziek was. Ik weet niet waarom. Maar ik herinner me wel dat mijn moeder geërgerd reageerde als ik ziek was. Ze verpleegde me dan wel, maar koeltjes. Toen ik puber was, had ze me een keer gezegd dat ik een aansteller was. Wat ze terug nam toen bleek dat ik een angina had. Ik weet niet goed wat er aan de hand was, destijds. Misschien was ik een kind dat veel aandacht vroeg? Zich erg aanstelde? Misschien hield ze niet zo van toestanden die het normale leventje doorkruisten? Misschien herinner ik me alleen de negatieve dingen en ben ik de keren vergeten dat ze gezellig naast me op bed kwam zitten? Ik vraag me af of daar de kiem ligt voor dat ziekteschuldgevoel. Maar dat maakt verder ook niet zo uit.
Ik neem mijn temperatuur. 34,2°. Heb ik wel vaker gehad, en was telkens een teken van erge uitputting. Ik leg mijn hoofd terug neer. Het schuldgevoel blijft.
Hoe gaat dat bij jullie als jullie ziek zijn? Voelen jullie zich schuldig omdat je dan niet kan werken? Probeer je soms ziek te gaan werken?
En ook: wat is het gekste waar jij je schuldig over voelt?
En ze leefden nog groen en gelukkig 