Ik heb er een paar drukke dagen opzitten. Lange dagen. Van huis van 6u ’s ochtends tot de volgende dag 22u en de dag er op nog eens van 9 tot 21u. Werk.
Mijn efficiëntie implodeert vandaag. De kindjes zijn op school/op opvang, ik sluip door het huis, zoek alle truien die ik kan vinden, ben zo kouwelijk, heb honger, ik zou wel tien taarten willen eten en vijftien kopjes soep en hete thee en spaghetti met een romige saus. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Ik overweeg om tijdens mijn middagpauze naar de chocolatier te rijden en om pizza te bestellen*.
* Die dingen doe ik nooit, echt. Ik heb één keer pizza besteld sinds Dirk het huis uit is, en voel me nog steeds behoorlijke schuldig over het feit dat ik toen 10 euro (oftewel een derde van het weekbudget**) heb besteed aan iets dat vet en ongezond was.
** Over dat weekbudget, zie weekbudget en over die pizza, duidelijk een geval van emo-eten, zie: pizza.
De signalen zijn duidelijk. Energie te kort, ik ben te moe, de laatste dagen hebben te veel van me gevraagd. En hoewel ik nu gewoon flink aan de slag wil, lukt het me niet, waardoor de frustratie groeit, evenredig met de zin in niets doen, pizza en taart eten en me onder een dekentje verstoppen.
Enkele maanden terug was dit de ideale voedingsbodem geweest voor een dip van jewelste, een crisis zonder weerga. Intussen werkt het anders in mijn hoofd. Ik denk meer in perspectief, met dank aan Veerle.
Op een dag, namelijk, zijn Babybroer en Kleuterzoon groot genoeg om een hele nacht door te slapen en zichzelf aan te kleden.
Op een dag, namelijk, zijn de schulden die ik voor Dirk afbetaal, op. En dan is het feest.
Op een dag, namelijk, is het terug lente, en is de wereld wat warmer.
En dan zijn er nog de misschientjes.
Op een dag, misschien, brengen de jongens mij ontbijt op bed. 🙂
Op een dag, misschien, kan ik rustig even de krant lezen terwijl ze spelen.
Op een dag, misschien, moet ik mijn warmte in bed niet meer halen bij drie kersenpitkussens, strategisch verspreid, maar is er misschien wel iemand met armen om in te kruipen.
En tot die dagen komen, is het vandaag ook wel even goed genoeg zoals het is. Zeker als ik dadelijk toch even naar de chocolatier rijd, voor de belachelijke luxe van een klein taartje met bittere chocolade.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Oh! Zo had ik het nog niet bekeken! Ik denk dat ik vooral (mezelf) geleerd heb uit te gaan van het onverwachte, van alle mogelijkheden. Dat het beter is om niet te veel op voorhand te plannen. Om flexibel te zijn en teleurstellingen te besparen. Maar nu zie ik dat de bodem om uit te gaan van de kringloop die het leven is, beter en voedzamer is. Ervan uitgaan dat de tijd hoe dan ook passeert, en dat simpelweg alleen al daardoor dingen anders zullen worden, in welke richting dan ook.
Morgen, namelijk, is het weekend. En over een maand, namelijk, is het alweer véél langer licht. En over een paar maanden, namelijk, ben ik alweer een heel stuk ouder en wijzer, en kan ik – nog – beter voor mezelf en mijn noden en wensen zorgen.
Wat leuk om mijn naam te zien opduiken in een blogpost! Ik ben blij dat je er wat aan hebt. 🙂
En een ideetje om wat meer energie en warmte te krijgen zonder dat je je achteraf schuldig moet voelen over de voedingswaarde of de prijs: havermoutcake. Ik las het op een blog en verspreid het onder mijn vrienden ondertussen. Het is simpel: doe drie eetlepels havermout in een kom. Plet een banaan en doe die erbij. Breek er een ei in. Voeg kleine stukjes pure chocolade toe. (Ideaal voor lastige momenten: voeg nog wat honing toe.) Goed roeren. Daarna 2 minuten in de microgolfoven zetten, hoogste stand.
Het vult en het is lekker. Ik drink er graag een kopje warme thee bij. Ik zit graag onder een dekentje als ik dat doe. Ik zet er ook graag een muziekje bij op.
Misschien een idee voor deze namiddag?
Die dagen komen zeker!
Ik herken je gevoel en het is goed dat je er even in berust en weet dat die dagen er aan komen. Ook al is het ooit, ooit komen ze!
Mooi!
De dag dat je rustig de krant kunt lezen terwijl zij met iets anders bezig zijn, komt er absoluut aan. ’t Is alleen een kwestie van tijd. Voor al die andere misschientjes duim ik alvast mee.