Misschientjes

Ik heb er een paar drukke dagen opzitten. Lange dagen. Van huis van 6u ’s ochtends tot de volgende dag 22u en de dag er op nog eens van 9 tot 21u. Werk.

Mijn efficiëntie implodeert vandaag. De kindjes zijn op school/op opvang, ik sluip door het huis, zoek alle truien die ik kan vinden, ben zo kouwelijk, heb honger, ik zou wel tien taarten willen eten en vijftien kopjes soep en hete thee en spaghetti met een romige saus. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Ik overweeg om tijdens mijn middagpauze naar de chocolatier te rijden en om pizza te bestellen*.

* Die dingen doe ik nooit, echt. Ik heb één keer pizza besteld sinds Dirk het huis uit is, en voel me nog steeds behoorlijke schuldig over het feit dat ik toen 10 euro (oftewel een derde van het weekbudget**) heb besteed aan iets dat vet en ongezond was.

** Over dat weekbudget, zie weekbudget en over die pizza, duidelijk een geval van emo-eten, zie: pizza.

De signalen zijn duidelijk. Energie te kort, ik ben te moe, de laatste dagen hebben te veel van me gevraagd. En hoewel ik nu gewoon flink aan de slag wil, lukt het me niet, waardoor de frustratie groeit, evenredig met de zin in niets doen, pizza en taart eten en me onder een dekentje verstoppen.

Enkele maanden terug was dit de ideale voedingsbodem geweest voor een dip van jewelste, een crisis zonder weerga. Intussen werkt het anders in mijn hoofd. Ik denk meer in perspectief, met dank aan Veerle.
Op een dag, namelijk, zijn Babybroer en Kleuterzoon groot genoeg om een hele nacht door te slapen en zichzelf aan te kleden.
Op een dag, namelijk, zijn de schulden die ik voor Dirk afbetaal, op. En dan is het feest.
Op een dag, namelijk, is het terug lente, en is de wereld wat warmer.

En dan zijn er nog de misschientjes.
Op een dag, misschien, brengen de jongens mij ontbijt op bed. 🙂
Op een dag, misschien, kan ik rustig even de krant lezen terwijl ze spelen.
Op een dag, misschien, moet ik mijn warmte in bed niet meer halen bij drie kersenpitkussens, strategisch verspreid, maar is er misschien wel iemand met armen om in te kruipen.

En tot die dagen komen, is het vandaag ook wel even goed genoeg zoals het is. Zeker als ik dadelijk toch even naar de chocolatier rijd, voor de belachelijke luxe van een klein taartje met bittere chocolade.