Twee dagen geleden postte ik een brief aan Dirk. De ex. Daarin beschreef ik een bezoekje dat ik bracht, aan zijn shelter-kamertje.
Op het moment dat ik dat schreef, was het puur een beschrijving. Het was bevreemdend geweest daar te zijn, ik had mijn indrukken en herinneringen neergeschreven, maar er verder niet op gereflecteerd.
Intussen heb ik er wat meer gedachten over.
Zoals: wat een innerlijke puinhoop moet er bestaan in Dirk, dat hij dat leven verkiest, boven zijn plek als vader en man hier. Het leek een beetje alsof ik op bezoek was op een studentenkamer, maar dan bij een man van veertig. Een man van veertig, omringd door zijn schamele bezittingen. Wat boeken, een babysok, achterstallige rekeningen.
Een dier, teruggetrokken in zijn hol. Een hol van vier op drie. Een plek waar niemand iets van je verwacht.
Man, vrouw, kamer met bed. Ik verkoos instinctief niet op het bed of op de enige stoel te gaan zitten, en nam de vensterbank. Tijdens het bezoek was er geen enkel moment waarop ik een verlangen voelde.
Wat zou er gebeurd zijn als ik had gezegd: ‘kom, Dirk, ophouden met deze onzin. Pak je spulletjes in, we gaan naar huis‘? Maar dat heb ik niet gezegd. Dat zal ik ook niet meer zeggen, want het is klaar tussen ons.
Ik realiseerde me hoeveel lege tijd hij daar doorbrengt, aangezien hij zelden werkt.
Wat doet hij dan heel de dag? Roken? Lezen? Schrijven? Wat een contrast met mijn tijd die zo vol zit, dat ik er soms alleen maar bij ga zitten om er naar te kijken. Ik ben zo vaak zo overweldigd door alles wat ik moet, dat ik maar niets meer doe.
En de kern van mijn probleem werd me erg duidelijk in dat kamertje. Hij slaagt er niet in zijn leven op orde te hebben. Zijnde: verantwoordelijkheid op te nemen, te doen wat van hem verwacht wordt, rekeningen te betalen, te werken, voor zichzelf te zorgen op een iets hoger niveau dan het doorkomen van lege dagen. Hij slaagt er wel in een tijdje lang de schijn op te houden dat hij dat wil en kan, maar wezenlijk kan hij het niet.
Toen hij bij ons was, heeft hij met dat onvermogen mijn vermogen om het leven op orde te hebben, voor mezelf, voor de kinderen, behoorlijk op de proef gesteld. Met destructieve gevolgen, financieel, emotioneel, praktisch. Ik voel mezelf vaak een zwakkeling. Dat ik hem geloofd heb, dat hij zo veel kansen heeft gekregen, dat ik hem niet op de rails kreeg, dat ik noch ons gezin, noch onze relatie in stand heb kunnen houden. Na het bezoek aan het kamertje, begint het me te dagen dat ik misschien wel behoorlijk lang stand heb gehouden en dat het veel erger had kunnen zijn, als ik me niet ongelooflijk schrap had gezet en als ik geen oplossingen had gezocht voor al onze problemen.
Nu zit hij daar, in dat kamertje. En hij denkt dat hij binnenkort een baantje heeft, en een eigen plek, en dat hij dan vader kan zijn op die eigen plek.
De schrik slaat me om het hart. Want ik zie een man die geen thuis kan bouwen, geen rekeningen kan betalen, geen druk aan kan, geen verwachtingen kan inlossen. En die man ziet niet in dat hij zo geen vader kan zijn. Integendeel: hij schat zijn ouderschap hoger in dan het mijne. Hij vindt zichzelf een leuke vader, en mij een moeder die de kinderen te vaak choco geeft om van hun gezeur af te zijn.
En wat kan ik doen? Naar de rechter? Hij is alleen maar ongeregeld, hij heeft alleen maar schulden. Als je het mooi zou verwoorden is het enkel maar een soort bohémien. Hij is noch drugsverslaafd, noch pedofiel. Ik geloof niet dat een rechter een reden ziet om vaderschap aan banden te leggen. Integendeel: één van de advocaten waarmee ik sprak zei dat het feit dat ik wel voltijds werk en dus minder tijd heb, en hij weigert te werken en meer tijd heeft, in mijn nadeel zou kunnen werken bij een juridisch treffen. Ik kreeg een bittere smaak in mijn mond.
Naar de bemiddelaar? Hoe ga ik afdwingen dat hij een echte thuis creëert? Hij is er immers niet toe in staat.
Wachten, niets doen?
Ik weet het niet. En ik voel op deze schouders het gewicht drukken. Het gewicht van het draaiend houden van ons eigen circus hier – met werk, kindjes, rekeningen, huishouden, … – en het gewicht van het begeleiden van hem in zijn vaderrol op dit moment, waarbij mijn huis, mijn auto enzovoort gebruikt worden, en waarbij ik de hele context schep (kleedjes, eten, opvang, …) zodat hij twee daagjes per week kan ‘vaderen’ in mijn huis. En er is het gewicht van het kijken op langere termijn, en het zoeken naar bescherming. Voor alle partijen. Kunnen schouders breken?
En dat maakt dat deze situatie anders is dan bepaalde andere echtscheidingen, waarbij twee volwaardige ouders in het gedrang zijn, die strijden om tijd met hun kinderen, of in het beste geval samen een goede regeling uitwerken, uiteraard zelden zonder intense hartenpijn. Ik heb het gevoel ouder te zijn van twee kinderen en verantwoordelijk voor twee volwassenen, mezelf en Dirk. Waarbij Dirk een soort probleemkind is waar ik geen vat op krijg.
En onder het gewicht van die zorgen, kreun ik. En héél even heb ik begrip voor mezelf, dat het allemaal niet helemaal gaat zoals ik het wil. Dat er veel werk blijft liggen. Dat ik me moeilijk kan concentreren. Dat ik moe ben.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Dag Prinses,
één zinnetje trof me toch erg ‘onze problemen’ – hoe moeilijk je huidige situatie ook is, kan je het ergens ook niet opluchten dat ‘onze problemen’ terug de zijne mogen worden? Naar alle waarschijnlijkheid is en zal er altijd een sterke band tussen jullie blijven bestaan, omdat hij de vader is, maar zeker ook omdat hij dat blijkbaar wel wel opnemen, tot nu toe althans.
Wat de rechtbank betreft: ik snap je zorgen zeker en vast. Ik snap ook het argument dat het wel eens verkeerd uit zou kunnen draaien. Alleen: ben je er wel zeker van dat je zo zwak staat? Deze man heeft nog steeds geen cent onderhoud betaald. Zolang er geen vonnis is, ben jij diegene die beslist over contact. Maar ook omgekeerd: als er geen vonnis is en Dirk ooit in een huis trekt en besluit zijn kroost na een bezoek te houden of, ik zeg maar wat, naar Nederland te gaan – wel, ik ben bepaald geen jurist, maar ik denk dat het dan een gecompliceerde zaak gaat worden. (Denk ik, ik wilde dit even google’en, maar ik vind niet meteen een precedent, hoewel die natuurlijk bestaan.)
Ik weet het dus niet. Alles hangt er natuurlijk ook vanaf: heeft Dirk zijn vaderschap eigenlijk erkend? Waar staat hij eigenlijk gedomicilieerd?
Vervelend van mezelf, ik wil luisteren en jou vragen waar je mee zit en wat je nodig hebt, maar ik merk dat ik me toch ook wel wat zorgen maak over de juridische context van jouw situatie en die van je kinderen. Ik weet het niet zo goed.
Als kind van ruziemakende ouders wil ik toch ook zeggen dat het belangrijk is dat de kinderen een band kunnen hebben met hun vader. Dat ze zelf de vrijheid krijgen om te ontdekken dat hij dysunctioneel is. Ik weet natuurlijk dat je je zorgen maakt omdat de kinderen zo jong en kwetsbaar zijn maar een algemeen doel moet toch zijn dat ze een band kunnen ontwikkelen met hun vader, los van de problemen tussen jou en hem.
Ik werd van jonge leeftijd blootgesteld aan een moeder die voortdurend op een vader zat te vitten (dit is geen referentie naar jou toe). Het vernielt de onschuld en zorgeloosheid van het kind zijn. Zelfs al had ik een man zoals D., ik zou, voor de kinderen, er alles aan doen dat zij de kans krijgen om een band te ontwikkelen met hun vader. Dit is natuurlijk mijn persoonlijke ervaring maar ik ervaar het nog steeds als een gemis dat ik nooit echt een zorgeloos kind ben geweest.
Als ik je hier zo lees (wat ik graag doe!), denk ik niet dat je D. al hebt losgelaten.
Ik wens je veel succes, sterkte, geduld en wijsheid voor de toekomst.
Dankje. Ik denk dat ik al heel hard mijn best doe om het contact te faciliteren (ik laat hem toe in mijn huis contact te hebben, uit mijn koelkast te eten, in mijn bed te slapen, waarbij dan alles geregeld is – kleedjes, melk, …), maar als ik merk dat hij me ondermijnt, me een slechte moeder noemt, me een pootje uittrekt van zodra hij de gelegenheid ziet en in het algemeen een destructieve invloed heeft, dan denk ik dat het leven een pak rustiger zou zijn, ook voor mijn kinderen, als die negatieve invloed ingeperkt zou zijn.
Ik weet niets over jouw situatie, en ik vit niet, dat is een keuze. Maar ik kan me voorstellen dat er je dingen aangedaan kunnen worden waardoor je zo beschadigd wordt, dat je daar inderdaad in vervalt.
Dat is natuurlijk niet correct van hem.Misschien ook beter dat het contact plaatsvindt op een neutrale plaats?
Hij herinnert me aan een oude vriend van mij. Totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel, redelijk intelligent, soms vlagen van waanzin over wat er allemaal kan bereikt worden, de lat heel hoog leggen (als compensatie voor verloren tijd?) om dan alles te laten instorten. En zodra er verantwoordelijkheid moet afgelegd worden, kiest hij het hazenpad. Resultaat? Op bijna 40-jarige leeftijd woont hij nog steeds bij zijn moeder na wat experimenten in kleine, vieze kamertjes. (en ook steeds zonder baan of inkomen want moeder lost het toch allemaal op). Zijn vader is erin geslaagd om hem min of meer te kunnen loslaten.
Ik zou het ook niet tolereren dat hij me een beetje kwam ondermijnen in mijn huis terwijl ik al het werk doe.
Mensen zonder enig vermogen om verantwoordelijk te zijn, zijn heel moeilijk en frustrerend in de omgang. Zodra dat ze beseffen dat er een greintje waarheid zit in wat je zegt, lopen ze meestal weg. En jij (op basis van wat je hier schrijft) lijkt me eerder iemand die ervoor gaat en niet bang is om de handen uit de mauwen te steken. Geen goede combinatie.
Nogmaals veel succes. Ik vind het heel erg voor jou en de kinderen dat hij niet verantwoordelijk kan zijn voor zijn kinderen en jou de stress geeft om het allemaal voor elkaar te krijgen.
Ik vind dat je enorm ver gaat in het faciliteren van het contact tussen jouw kinderen en hun vader. Enerzijds vind ik dat bewonderenswaardig en getuigt het van veel wijsheid. Anderzijds moet je er toch over waken dat bepaalde grenzen niet overschreden worden, in het belang van jouw eigen welbevinden, maar ook van dat van je kinderen die op jou moeten kunnen rekenen. In jouw bed liggen, uit jouw frigo eten, dat vind ik wel heel ver gaan. Jij hebt toch ook recht op een eigen plek? Als jij op een dag instort, is je hele gezin verder af dan ooit. Heeft hij geen familie van bij wie hij kan vaderen op de dagen dat hij de kindjes bij zich heeft? Je hoort toch wel meer dat mannen hun kindjes bij hun ouders zien tot zolang ze geen deftige plek hebben om kinderen te ontvangen. Nog fijn voor oma en opa ook.
Wat eerst in mij omkomt
– Zorg dat je (beperkte) regeling op papier krijgt. Ruimere afspraken kunnen altijd, maar als er problemen komen, dan sta je sterker op je voeten. Uit ervaring: zet zelf iets heel concreet op papier (al dan niet alimentatie inbegrepen), en laat dat valideren. Tegen jouw voorstel ingaan zal lastiger zijn dan ermee akkoord gaan…
– In de mate van het mogelijke, beperk de tijd dat D. in jou huis komt. Je maakt hem het leven makkelijk, en dat verdient hij niet (maar ik begrijp je wel).
En oja, ik vermoed dat D. nooit zal handelen naar grotere tijd met de kinderen. ’t Is niet dat hij nu nog zal veranderen, en plots in staat zal zijn om meer verantwoordelijkheden op te nemen.
(Mijn ex denkt ook dat hij ’s werelds beste vader is, maar meer dan 2 dagen (10u-16u) voor de zoon zorgen kan hij niet. Ik laat hem in de waan…)
Aanvulling: 2 dagen/maand…
Hier ook: twee dagen, wel per week, maar enkel ochtend en avond, niet overdag. En zonder huishouden of andere verplichtingen erbij uiteraard. Maar hij is natuurlijk wel de beste vader ter wereld, en ik pedagogisch incapabel :).
Mannen :).
Goh. Wat heftig. Mijn man heeft een dochter uit een vorig huwelijk die niet meer komt (ze is nochtans maar 12). Mijn man is eigenlijk geen echte vader in de zin van mee zorgen, DE vader zijn, …. Hij werkt alleen voor hen om de rekeningen te betalen. Hij is weg voor ze wakker worden en is weer thuis als ze al een tijdje te bed liggen. Al zo vaak heb ik mij daar kopzorgen om gemaakt. Is dit nu De vader? Wat heb ik gedaan? Mijn man doet enkel iets met de kinderen onder mijn druk. Met Oudejaar en Nieuwjaar bijvoorbeeld eis ik bijna dat HIJ er IS. Of op de verjaardag blijf ik hameren dat het Die of Die zijn verjaardag is. Het kost mij veel energie.
Soms denk ik. Waarom heb ik geen andere soort man uitgezocht om een gezin mee te bouwen, maar goed. Ik was wel diegene die verliefd werd op deze man en die ook kinderen wou met deze man. En hij wou die kinderen zelfs nog meer dan ik. Hij sprak er voortdurend over. Dat hij zo graag NOG een kind met me wilde. We wilden die kinderen dus wel degelijk. Die kinderen waren zeer gewenst.
Nu denk ik vaak aan hoe ik mezelf tekort gedaan heb en ik weet ook wel waarom ik in blijf doorgaan in dit alles.
Op zijn manier doet de man zijn ding. Hij werkt en brengt veel geld binnen zodat ik kan zorgen dat alle kinderen het goed hebben want met mijn vorige man heb ik ook vijf kinderen (die wees zijn) en het van MIJ van moeten hebben. Ik wil niet ondankbaar zijn. De man zorgt mee voor hen.
Alle mannen zijn vaders op hun manier hoe vreselijk ook. Dat wil ik maar zeggen.
En hoe jouw eigen nu nog kleine kindjes later tov van hun vader gaan staan is nog sterk de vraag. Het kan in jouw voordeel zijn ,maar ook in jouw nadeel.
Probeer wel op juridisch vlak een goede regeling uit te werken. Dat deed de ex van mijn man ook. Wij moeten elke maand heel veel centjes aan zijn andere kind in die ene relatie. Meer dan vijf kinderen met hem mij ooit zouden kosten, maar soit. Dat negeer je dan. Ze is wel slim geweest op dat vlak.
Weetje. Je bent niet alleen. Ook in relaties is het niet perfect ;-).
Je bevindt je hoe dan ook in een situatie waarvan je de complexiteit moeilijk kan overschatten vind ik. En het getuigt van een enorme mentale sterkte en kracht, en een bijzonder grote mentale gezondheid dat je in dit soort situatie überhaupt nog wegen probeert te zoeken en te vinden die je uit dit soort van voortdurend op allerlei manieren klem gezet worden, en in de greep gehouden worden door je ex, zou kunnen leiden. Want ik weet niet of ik dat goed zie en/of jij dat ook zo ervaart maar ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat hij je ook ergens ‘gijzelt’ / ‘gegijzeld’ houdt. Niet alleen mentaal: zijn plan een huis te organiseren waar hij de kinderen kan opvangen waarmee hij je bewust of onbewust probeert (terug?) in de greep te krijgen of te houden – hij kent je verlangen op dat punt dat hij zijn vaderrol zou opnemen én je twijfels of hij het kan. Maar ook materieel: op allerlei manieren heeft hij eraan meegewerkt en werkt hij eraan mee (door je op te zadelen met schulden die hij gemaakt heeft en door geen alimentatie te betalen voor de kinderen) dat je eigen financiële middelen je niet toelaten om helemaal zonder hem te kunnen. In de zin dat je niet iemand kan gaan betalen denk ik om op die dagen je kinderen op te vangen en het van die opvang afhangt of je je job kan doen. En als je hem niet (gevoelsmatig te verregaand?) op jouw terrein/in jouw huis zou toelaten om de kinderen op te vangen, zou het wellicht ook niet gebeuren en komt weer je job in het gedrang – en waar sta je dan? Hoewel hij diegene is die jullie relatie beëindigd heeft, lijkt hij op die manier ook diegene te zijn die jou de banden strak laat aantrekken. Het soort mens dat warm en koud tegelijk blaast en een ander daarin wil laten meetollen. Ik moet je bewonderen. Dat je in dit soort situatie überhaupt niet gek wordt maar stand houdt. Dat je er moe van wordt en kreunt onder het gewicht ervan – je zou voor minder! Ik bestel voor jou in het universum nog een extra dosis veerkracht!
Ja, dat is het inderdaad. En in die manipulatieve cirkel permitteert hij het zich nog om bv te zeggen dat mijn pedagogische kwaliteiten ontoereikend zijn, omdat hij weet dat ik een probleem heb als hij niet komt opdagen, zodat ik niet kan gaan werken.
Het feit dat ik werk, gebruikt hij ook al tegen mij. En ook het feit dat ik mijn zaakjes enigszins op orde wil hebben, zoals de rekeningen betaald en het speelgoed opgeruimd ’s avonds. Nou, ik ben vast erg afwijkend daarin :s.
Ik word wel wat weerbaarder, en dat brengt hem van zijn stuk. Een maand geleden lag ik nog huilend en krijsend op de grond als hij me weer eens een slechte moeder had genoemd (nou ja, niet letterlijk), nu moet ik daar vooral fijntjes om glimlachen, waar hij bij staat. Dat vindt hij er lastig :).
Goed dat het lukt om fijntjes te glimlachen op zulke momenten.
En denk er eens over of je je bed niet terug alleen voor jou kunt laten zijn door Dirk op een opklapbed of kampeermatje of op een losse matras in de woonkamer te laten slapen (ervan uitgaande dat je geen logeerkamer hebt). Ik gun je zo een paar vierkante meter die helemaal van jou zijn. En puur naar eigen wil te delen met lieve mannen, zij het je zoons of eventueel op termijn weer een groter exemplaar.
Pingback: Nest versus shelter | En ze leefden nog groen en gelukkig