Brief aan Dirk: visite

Dirk.

Je schrok je vast een hoedje, man, toen ik langs kwam voor koffie. Want dat had ik nog nooit gedaan, visite. Zomaar. In je shelter-kamertje.

Je vertrouwde het niet, je wou weten waarvoor ik kwam.
‘Omdat ik in de buurt was,’ zei ik. ‘Voor koffie.’
En ik meende het. Ik had geen geheime agenda. Ik kwam omdat het kon, omdat ik door je nieuwe dorp reed, omdat ik tijd had, omdat het in me opkwam.

Je ging koffie zetten. Ik stond in je kamertje van – wat zou het zijn?- 4 op 3. Bed. Tafeltje. Wastafel. Kast. Raam. Stoel. Het kamertje rook naar deo. Ik vond het aandoenlijk te beseffen dat je vast eerst nog even deo had gespoten om een andere geur te verbergen. (Welke?) Je vuilbakje zat vol peuken. Er lagen twee hoofdkussens op je bed. Er stond een leeg flesje van bier. Ik zag een aanmaning tot betaling van gemeentelijke belasting. Naast je bed op een plankje had je een sokje van Babybroer, foto’s van je ouders, twee knutselwerkjes.

Ik besloot op de vensterbank te gaan zitten. Het koekje dat je me aanbood was vervallen. Ik at het toch op, hoewel het erg droog was. Het leek zo ondankbaar en sneu het te laten liggen.

We praatten. Over banale dingen. In het gesprek liet je het voornemen vallen een eigen plek te hebben, dit jaar nog. De schrik sloeg me om het hart, ik kan me amper voorstellen hoe gruwelijk leeg het huis zou zijn zonder de kinderen. Maar ik maande mezelf aan tot rust. Kalm, zover is het nog niet. Eerst zien, dan geloven.

Ik kan me niet herinneren dat ik erg veel heb gezegd. Er gonsde soms een gedachte door me heen. Maar omdat ik opgehouden ben met dingen van je te verwachten, met in je te geloven, met verlangen dat je terug komt, met antwoorden te willen, zei ik maar niets. Ik zei dus niet: ‘ben je nou gelukkig, hier, is dit nu wat je wil?‘. Ik zei ook niet: ‘voor wie is dat tweede hoofdkussen?‘. En: ‘waarom heb je deo gespoten?‘. Of: ‘jeetje, Dirk, je bent een vader. Wat zit je hier in godsnaam in zo’n kamertje te doen?‘.

Ik ging naar de wc, op de gang. Er waren kleine plastiek zakjes met rozen op, voor maandverband. Ik nam er één, vouwde het zorgvuldig op, stopte het in mijn handtas.

Even later liep ik door de regen naar mijn auto. Je had de deur al achter me gesloten. Dat wist ik, ook al keek ik niet om.

Op de terugweg, in de auto, probeerde ik het beeld van jou, rokend in het kamertje met een babysokje naast het bed, te verdrijven door aan zonnigere dagen te denken. Het lukte me niet.

P.

Advertenties