Een dag uit het leven van Prinses & cO: 1 januari 2015

Na het lezen van het blogboek, heb ik besloten een aantal ‘reeksen’ te maken. Dit is de eerste. Elke eerste dag van de maand beschrijf ik mijn dag. Een dag uit het leven van Prinses en cO. Het lijkt me zelf vooral erg leuk om al die banale dagen na elkaar te lezen, na verloop van tijd, en de verschillen en evoluties waar te nemen.

6u12. ‘Babyzoon. Gelukkig nieuwjaar, jochie! Wil jij je flesje?‘ (*Babyzoon knikt enthousiast*) Ik strompel naar beneden. Gisteren om 22u30 in slaap gevallen op de bank, en een uurtje later naar bed verhuisd. Het vuurwerk om 12u stoorde me, maar de jongens sliepen er gelukkig doorheen. Ik was uitgenodigd bij lieve vrienden, maar had besloten dat ik te moe was om zo lang op te blijven en met de zonen uit logeren te gaan. En toen Babyzoon vannacht van ongeveer 2 tot 5 ‘feest’ hield in bed, was ik erg blij met de uurtjes slaap die ik al gehad had. Het valt me trouwens op dat een aantal mensen die ik ken, ook gekozen hebben voor hun eigen behoefte aan rust in plaats van het obligatoire oudejaarsavondfeest. Babyzoon krijgt zijn flesje. Even later is ook Kleuterzoon wakker, en gaan we in pyjama ontbijten.

Staf vliegt er flink in, ik moet gniffelen als hij op handen en knieën de restanten plasticine uit mijn tapijt probeert te stofzuigen.

9u00. Is het het tweede kopje koffie? Is het de start van een nieuw jaar, wat toch wel voelt als een nieuw begin? Ik weet het niet, maar ik heb plots een shot energie. Aan de slag! Babyzoon en Kleuterzoon aankleden, zelf in de douche én mijn benen epileren. Badkamer opruimen. Wasmachine vullen. Babyzoon voeden en in bedje leggen, en Kleuterzoon even ‘omkopen’ met een youtubefilmpje zodat ik kan poetsen beneden. Als ik het opruimrondje achter de rug heb, belt Staf aan, een goede vriend die ik al sinds mijn studies ken. Ik vertel hem dat ik nog even in een poetswoede verkeer en wil hem vragen even te wachten op de bank, maar besluit dan om te vragen of hij even kan stofzuigen, zodat ik met nat kan poetsen. Zo gezegd, zo gedaan. Staf vliegt er flink in, ik moet gniffelen als hij op handen en knieën de restanten plasticine uit mijn tapijt probeert te stofzuigen. Drie kwartier later zitten we als tevreden huisvrouwen aan de koffie. Mét chocola. Een nieuw jaar, een schoon huis (ok, de benedenverdieping dus).

Ik bedenk het cliché dat elke vrouw zo’n lieve huishoudelijk aangelegde homovriend zou moeten hebben, die zonder bijbedoelingen met de kinderen komt spelen, de stofzuiger ter hand neemt en een maaltijd op tafel tovert, waarbij de keuken netter is nà het koken dan ervoor.

13u30. Van poetsen krijg je honger. Staf maakt een heerlijke pasta met geraspte courgette en look, terwijl ik soep maak. Ik bedenk het cliché dat elke vrouw zo’n lieve huishoudelijk aangelegde homovriend zou moeten hebben, die zonder bijbedoelingen met de kinderen komt spelen, de stofzuiger ter hand neemt en een maaltijd op tafel tovert, waarbij de keuken netter is nà het koken dan ervoor. Kleuterzoon eet zijn bord leeg, ondanks de groenten. Babyzoon eet met plezier nog eens mee. En als we aan de koffie toe zijn komt er een vriendin langs. Gezellig.

15u00. We gaan het bos in met de jongens, maar het is bitter koud. De winter is mijn minst favoriete seizoen, het bos dat zo weelderig groen kan zijn in de lente en zomer, en zo uitbundig kleurrijk in de herfst, staat er maar kaal bij. We korten de geplande route in, en warmen ons thuis op met een kopje thee en een stukje fruit.

16u30. De jongens gaan in bad. Pret verzekerd! Staf en ik praten aan de rand van het bad, terwijl ze spelen en vechten. Fijn dat Staf er is om Babyzoon alvast mee naar beneden te nemen zodat ik Kleuterzoon relax kan wassen, afdrogen en helpen aankleden. Dat zijn normaal de stressmomenten, omdat Babyzoon er meestal in slaagt de badkamerkasten leeg te strooien (denk: ondergoed, washandjes, staaltjes zeep, …) en het toiletpapier af te rollen terwijl ik met Kleuterzoon bezig ben, waardoor ik gestresseerd mijn aandacht moet verdelen tussen Kleuterzoon en Babybroer, en Kleuterzoon het op een gegeven moment ook op een brullen zet omdat ik hem heel de tijd zeg om snel te zijn.

Ik herpak me, dek de tafel.

18u00. We nemen afscheid van Staf, na nog allerlei fantasiespelletjes met walvissen vangen. Het voelt een beetje leeg als hij weg is. Wat is het fijn om er een paar uren niet alleen voor te staan met de jongens! Ik herpak me, dek de tafel. Soep en brood. Om half zeven gaan we naar boven. Het avondritueel is wat lichter vandaag, omdat de mannekes hun pyjama’s al aan hebben. Dus schieten vooral flesjes en verhaaltjes over.

Ik merk dat het voortdurende gemaal in mijn hoofd een energielek was: waarom is hij weg gegaan, hoe zit hij in elkaar, had ik het kunnen weten, wat had ik anders kunnen doen, komt hij nog terug, …

19u15. Beneden. Twee slapende jongens boven. Ik heb er mij voor gehoed voornemens te maken, vanwege een soort wantrouwen na de moeilijke periode die achter (?) me ligt. Ik wil gewoon niet te veel hopen dat het nu beter gaat, om dan teleurgesteld te zijn als het terug moeilijk blijkt. Toch merk ik dat een aantal dingen goed gaan. Ik heb afstand van Dirk genomen, mentaal, fysiek. Ik merk dat het voortdurende gemaal in mijn hoofd een energielek was: waarom is hij weg gegaan, hoe zit hij in elkaar, had ik het kunnen weten, wat had ik anders kunnen doen, komt hij nog terug, … Nu mijn energie niet meer weg lekt naar hem, ben ik een pak energieker en kan ik terug langer opblijven ’s avonds (langer dan pakweg 20u), en ik heb het gevoel dat het knopje van mijn hoofd weer aan staat. Ik kan weer gestructureerder denker, en dat is erg lekker.
Maar terug naar de voornemens. Misschien ben ik er toch stiekem met een paar bezig. Ik probeer al een tijdje weer mijn huishoudstructuur te volgen, dus ik zet de timer op 15 minuten om op te ruimen en af te wassen, 15 minuten om me met de was bezig te houden en de strijkmand leeg te houden, en 15 minuten waarin ik willekeurige plekken in het huis op ruim, deze keer mijn eigen kleerkast. Het geeft veel voldoening dat dit gedaan is! (Meer lezen? huishoudsysteempje)

Ik had grote verwachtingen van mijn eindejaarsuitkering, maar die is er vliegensvlug doorheen gegaan.

20u15. Met een kopje thee ga ik nog wat rekeningen betalen. Ik had grote verwachtingen van mijn eindejaarsuitkering, maar die is er vliegensvlug doorheen gegaan. Aan onbetaalde rekeningen, zoals onderzoeken in het ziekenhuis, energie, CM, … Ik stort het laatste bedragje dat overblijft van mijn eindejaarsuitkering aan mijn ouders, bij wie ik schulden heb gemaakt om Dirk financieel uit de nood te helpen. Het bedrag dat ik hen nog moet betalen, ligt een pak boven mijn maandloon. Ik neem het besluit om vanaf nu gewoon een maandelijks klein bedragje af te betalen, in plaats van telkens een groter bedrag als ik geld ‘over’ heb, want eigenlijk heb ik dat nooit. Ik stel het in, en besef dat ik voor dit deeltje binnen vier jaar ‘schuldenvrij’ ben.

Haar idee is dat je niet je tijd moet managen, maar je aandacht.

21u00. Ik lees nog wat nieuwsbrieven door. Ik ben zelf dol op de nieuwsbrief van Heidi Does, die altijd interessante artikeltjes aanlevert over ‘slow working’. Haar idee is dat je niet je tijd moet managen, maar je aandacht. En dat inspireert me heel erg, aangezien wat op mijn bordje ligt aan taken als alleenstaande moeder mét een baan, me eigenlijk te veel is. In die veelheid kan ik verstrikt geraken waardoor ik niets meer doe. Door heel bewust een keuze te maken en mijn aandacht bij één taak te leggen, geraak ik daar uit. (Meer lezen? http://doesmindful.nl/mindfulnesstrainer-heidi-does )

22u00. Bed! Ik lees nog een paar bladzijden in het meesterlijke ‘White’ van Marie Darrieusecq, en val dan tevreden in slaap.

Voor de vorige dagen uit ons leven, zie novemberdag
en decemberdag.