Ik sta in de badkamer, kijk in de spiegel en probeer het gevoel van wanhoop de baas te blijven.
Het gevoel van wanhoop omdat ik vandaag niet de moeder was die ik wil zijn, en meermaals tegen Kleuterzoon heb gezegd dat hij me gerust moest laten, dat ik even tijd nodig had. En tegen Babybroer dat hij moest ophouden met huilen.
Wanhoop, om de wandeling naar de paardjes in de ijzige kou, die beter leek dan nog meer uren tussen die vier muren met ons drietjes, maar waarbij Babybroer wanhopig begon te huilen van de kou toen we op een kwartier stappen van huis waren, en ik in volle stress Kleuterzoon verbood te zeuren en hem aanmaande sneller dan zijn kleine beentjes hem konden dragen, naar huis te gaan.
Om het vage plan naar het museum te gaan, maar zo’n energie-infarct te slikken hebben gekregen dat er geen sprake is van ergens naar toe gaan en we dus maar weer eens thuis gebleven zijn.
Om het witte gezichtje van Babybroer. Babybroer die ziek is aan zijn luchtwegen, en waar ik met enige zorg naar kijk.
Om de koekjes die we gingen bakken, en die mislukt zijn. Ik had ze te dicht bij elkaar gelegd en ze zijn versmolten tot één koek, een bakplaat groot. Geen sprake van mooie zakjes maken en koekjes cadeau doen, zoals ik Kleuterzoon had voorgehouden. Maar wel lekker, dat was dan nog iets.
Wanhoop om een huis vol snippers (waarom geef ik Kleuterzoon ook alweer een schaar en een krant? O ja, omdat hij dan tien minuten stil is), en speelgoed, en was, en afwas.
Wanhoop om werk dat ik niet gedaan krijg en waar ik geen zin in heb.
Om die knoop in mijn maag, die me belet te eten en die het ademen moeilijk maakt.
Om de überslechte nacht, met het feestje tegenover tot 3u, twee keer de politie bellen waarbij ik me dan de trut van de eeuw voel, en Babybroer die om 5u doornat wakker werd.
Om een vriend op bezoek, en de voorzichtige gedachte aan meer, en dan merken en voelen dat ik alleen maar afkeer voel en er niet eens aan wil denken om opnieuw een keer bij iemand te zijn.
Om alleen.
Om het besef dat de winter het allemaal nog wat taaier en geïsoleerder gaat maken.
Om het merken dat het slechter gaat, en dat ik het niet kan keren.
Om Kerstmuziek vanmiddag, die de gedachte opriep aan de kerstdag waarop ik net wist zwanger te zijn. En dat er nu ook een kerst volgt, waar ik totaal geen zin in heb. En dat ik Kleuterzoon een boom beloofd heb, maar al een dikke keel krijg als ik daar aan denk.
Ik blijk niet de baas. De wanhoop slaat ongenadig toe, en ik zit op het tandenpoetstrapje en huil. Zo stil mogelijk, om niemand te wekken.
Het helpt een beetje, aan mijn maag. De pijn is wat minder. En met rode ogen kan ik vast ook snippers opruimen.
Morgen beter. Alsjeblief.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Lieve Prinses,
ik denk dat het tijd is de balans op te maken. Voordat de bakfiets echt een keer de helling afvliegt. Je zit in een extreem moeilijke situatie. Je relatie is eenzijdig afgelopen, het contact met je familie verloopt heel moeilijk, je werkcontract is niet zeker, je hebt financiële problemen. Al die dingen zouden al zwaar om te dragen zijn zonder dat je ook nog moeder was. Dat ben je, en dat maakt de emmer meer dan vol. Het geeft je het gevoel geen kant meer uit te kunnen, terwijl je juist in deze situatie – verantwoordelijk voor niet één maar drie mensen – zevenmijlslaarzen nodig hebt.
Laten we eens kijken wat JIJ nu nodig hebt. Jij, want jij bent de spil in je gezin, en als die verkeerd draait, zal ook al de rest vierkant lopen.
Ik herinner me dat je een paar maanden geleden heel veel lijstjes en schema’s gemaakt hebt, met dingen die je wilde doen, nodig had, streefde.
Als je die lijsten opnieuw in gedachten haalt (als het te confronterend is ze te zien, doe dat dan maar niet), wat is dan
1. urgent én noodzakelijk?
(ik denk met name aan Dirk, ik kom hier misschien nog op terug straks)
2. wel noodzakelijk maar niet urgent
(ik zeg maar iets: ehm… nadenken over je huissituatie
maar misschien ook: koekjes die heel zijn om uit te delen? Ik weet het natuurlijk niet, of Kleuterzoon zelf daar op stond, of dat je dat jezelf oplegt)
3. Korte termijn én voor jezelf
(hieronder valt duidelijk wat je in deze post beschrijft: zijnde je gemoedstoestand, maar ook het in ere houden van jouw eigen persoonlijke waarden. Zoals ik je heb leren kennen zou ik zeggen dat dat bijvoorbeeld is: zelfontplooiing, een zekere ruimte in de tijd om nieuwe energiebronnen te vinden, tijd voor je kinderen maar ook tijd voor jezelf om genoeg geduld te kunnen blijven hebben met kinderen)
4. lange termijn, wel voor jezelf
(deze categorie is volledig weggevaagd in je leven sinds Dirk er niet meer is, of misschien ook al tijdens jullie relatie, maar ik geloof dat het dit is dat ervoor zorgt dat je op het niveau van ‘overleven’ zit, en geen wezenlijke energie meer op kan doen. Ik denk aan: culturele uitstapjes, vrienden zien, wegraken van thuis en -ooit – openstaan voor meer-dan-vriendschap, maar ook aan toekomstplannen en dromen. Zoals je dromen over het beginnen van een bijberoep)
Ik denk dat allevier die vlakken gevoed moeten worden, maar niet op dezelfde manier en misschien ook niet met dezelfde intensiteit.
Ik vind dat je met name Dirk duidelijker moet krijgen op dit moment. Natuurlijk kan alleen jij inschatten of die grote emotionele inspanning genoeg resultaten kan opleveren. Ik denk aan deze twee dingen:
a) ik heb begrepen dat onderhoudsgeld of andere kostenbijdrages er niet in zitten owv de schulden van Dirk. Maar. Ten eerste: is dat niet helemaal waar. Een google-opdracht van één seconde gaf dit al: http://www.eerstehulpbijschulden.be/schulden-wat-nu/familie-en-relaties/huwelijk-en-schulden/alimentatie.
Natuurlijk moet je daar dan wel officiële regelingen (lees: vonnis) voor hebben. Wat me op het tweede punt brengt: een vonnis is een grote stap, en alleen jij kan inschatten wat er op het spel staat. Is Dirk iemand die een rechter om de tuin kan leiden? Of is het overduidelijk dat hij onstabiel, wisselvallig en onregelmatig is in de zorg voor kinderen? Dat is een belangrijke overweging. Maar als jij een vonnis krijgt waarin Dirk als vader onderhoudsgeld moet betalen, zal je dat ook krijgen. Zoals het nu zit, een situatie waarin Dirk niet eens in zijn eigen huis voor zijn kroost zorgt, en, als ik het begrepen heb, ook geen énkele kost maakt, zou dat wel eens een stévige duw in de rug kunnen zijn.
Wat er ook is, is dat zo’n vonnis – misschien, hier begeef ik me op onbekend terrein – jou sterker zal doen staan in je vraag voor pleegzorg.
Prinses, ik begrijp uit eigen ervaring helaas maar al te goed wat een loodzware beslissingen dit zijn. Beslissingen die je zelf maakt maar iedereen rond je heen beïnvloeden. Maar misschien màg je dit ook, màg je streven naar rust én naar een stabiele financiële situatie voor jou en je kinderen. Want stabiliteit op het ene vlak zal ook zijn invloed hebben op dat andere vlak: de relatie met je kinderen, je geduld met hen, jouw mogelijkheden hulp in te kunnen schakelen (babysit om maar iets te zeggen).
b) (’t is nog niet gedaan:))
Ook voor de schulden die jij op dit moment overneemt van Dirk zou je verder moeten horen. Als ik het goed begrijp, is dat in onderling overleg gebeurd. Maar Prinses, ik ben geen jurist en jij ook niet. Heb je hier echt al professioneel advies in gekregen? Want wie weet is het toch complexer dan wij denken, en is het niét automatisch zo dat jij, omdat je vrijwillig een deel hebt overgenomen, daar niet meer terug op mag komen. Navragen kan toch geen kwaad?
Het advies dat ik het belangrijkste vond in de donkerste periode: tijd en “bokes” en ondertussen flink watertrappelen om die kop boven water te houden. Dat is al meer dan genoeg. En laat iemand als medemama je advies geven: ’t zijn engeltjes die over je waken. Hang on!
Wat zijn ‘bokes’?
Boterhammen. Met tijd en boterhammen komt alles goed.
Oei, dat zijn ‘boterhammen’ maar dan in de taal ‘van bij ons’. Het tovermiddel bij uitstek zijn van die dikke ‘bokes’, met je favoriete beleg. Omdat rust, vertrouwen en geborgenheid in kleine dingen moet zitten in tijden van onweer … Hang on …
Nog niet gedacht om eens bij het CAW te rade te gaan? Dit kan gratis. En je kan de kinderen gewoon meenemen daar zullen ze geen probleem van maken. Gewoon eens te rade gaan. Ze helpen je met gratis advies op alle gebied!
Allemaal al gedaan, het advies dat ik daar kreeg zou me nog meer in de problemen gebracht hebben.
Er staan hier mooie adviezen boven ! Doen zou ik zeggen, je kan er maar baat bij hebben !
Idd, het zou maar straf zijn als alle werkloze mannen met schulden NIKS voor hun kinderen zouden moeten bijdraaien? Ik weet er zelf niks van, maar het lijkt me sterk dat dat het geval zou zijn?
Ik denk dat – voor ik concrete stappen kan zetten of zelfs maar kan nadenken – energie genereren cruciaal is. Ik weet niet wanneer ik de laatste keer een ononderbroken nacht heb gehad, en zelfs niet wanneer ik voor het laatst meer dan enkele uren heb kunnen slapen. Ik ben gewoon op, en dan is echt alles heel moeilijk. Ook nadenken, ook dingen doen die ogenschijnlijk logisch zijn, ook de wasmachine aanzetten, …
lieve prinses,
ik/wij voelen aan alles dat jij zo moe en op bent, en dat is volledig te begrijpen. De vermoeidheid maakt dat je de dingen niet meer in perspectief kan zien. Je schrijft dat je een paar echt goede vriendinnen hebt. Zou je die niet eens kunnen vragen om een weekendje op je twee grootste schatten te passen, zodat jij bij kan tanken? Ik denk dat het allereerst van belang is dat jij wat kan uitrusten…
PS: bokes = boterhammen
PS 2: ik ben wel jurist (strafrechter) (maar dus uit België, ik herinner me nog steeds niet zeker waar jij woont): als de alimentatieplichtige in België zijn alimentatischuld niet betaalt, komt de dienst voor alimentatievorderingen tussen (afgekort: DAVO). Zij trachten dan de gelden te recupereren bij Dirk, maar blijven jou verder betalen, ook als hij niet betaalt. Vanuit mijn standpunt (maar ik ben rechter, dus misschien zie ik de emotionele kant te weinig, en eerder de kant van de rechtvaardigheid ten aanzien de kinderen) vind ik dat je kinderen ‘recht’ hebben op financiële bijdragen van hun vader…. Maar ik deelde je dit standpunt reeds eerder mee, en ik begrijp dat het voor jou moeilijk is om in de gegeven omstandigheden beslissingen te nemen…
Zoek 2 mensen. Iemand die een weekend (of zelfs maar een dag en een nacht) je kinderen bijhoudt. En iemand die dan voor je komt zorgen (eten maken, je huis opruimen, luisteren, je met rust laten,…). Die lange donkere winterdagen… ik vond ze vreselijk toen de kinderen kleiner (en lastiger) waren. Het zal beteren, echt, maar daar heb je op dit moment niets aan. Zoek nu eerst hulp voor jezelf. Te weinig slaap is zo slopend. Na één goede nacht kan de realiteit er helemaal anders uitzien.
Ooit zal het beter gaan, echt waar. Ik wou dat ik kon helpen, maar veel meer dan een bericht op je blog plaatsen kan ik waarschijnlijk niet doen.
Het is moeilijk dit via een blog in te schatten, ik volg je nog niet zo lang en misschien zet ik hier een stap te ver, maar ik lees hier alle alarmsignalen die erop wijzen dat je op het randje van een burn-out zit, of er al middenin zit. Ik kan je maar één raad geven: Laat je trots varen en zoek hulp en vooral ondersteuning. Bij vrienden, familie, kennissen of één of andere instantie.
Maar uiteindelijk zal het beter gaan.
Even inpikken – tijd en boterhammen is belangrijk maar je hebt meer nodig. Ik las in eerdere berichten dat je ouders op je jongens hebben gepast. Schakel die hulplijn terug in, voor de praktische kant van de zaak, als je dat ziet zitten.
CAW brengt jou in meer problemen? Hoe dan? Stellen ze keuzes voor die je niet wil maken? Wat is de consequentie van het niet maken van de keuzes?
Hulplijnen – wie zijn jouw hulplijnen en ben je eerlijk tegen hen? Vraag idd dat iemand jouw kinderen in het weekend een dag overpakt, en dan woensdag erbij. Verder: licht jouw huisarts in en vraag om mee te denken en elke week even tijd voor je te maken als therapie op dit moment te duur is. De huisarts kan ook met jou meedenken om bepaalde dingen op te lossen.
Tijd om de muur te slopen, u ook int echte leven te laten zien zoals je u voelt (niet alleen op de blog), dat masker van sterkte te laten vallen en zeer expliciet hulp vragen. Begin er nu meteen mee, bel iemand op voor vanavond.
Aan een prinses die eronder door gaat heeft niemand wat.
Kop op, goed voor uzelf zorgen nu.
Ruth
Ook even inpikken. Prinses: je hebt helemaal gelijk dat het in de allereerste plaats cruciaal is terug energie op te doen, in eerste plaats fysiek (doorslapen), daarna mentaal (weer meer ruimte om moeilijke dingen aan te pakken, ongeacht van wat die zijn).
Dingen waar ik aan denk:
– waarom vraag je niet aan in de crèche Babyzoon tijdelijk elke vrijdag te brengen en slaap je dan al eens bij? Zelfs al is het maar een héél tijdelijke regeling, als ze dat toestaan, kan jij misschien alvast deze vrijdag slapen? En dan echt slapen, niet werken, niet het huishouden doen, niets voor de kinderen, alleen slapen en rusten.
– De tip van de huisarts van Ruth vind ik heel goed. Een goede huisarts zou ook contacten moeten hebben, en kan soms ervoor zorgen dat je veel sneller ergens in therapie binnen raakt. De mogelijkheden zijn hier zo’n beetje de revue gepasseerd de voorbije maanden: een CGG (voordeel is dat die meerdere therapeuten hebben, je kan mss vragen of je er meerdere mag ‘uittesten’ als de eerste je niet bevalt), CAW (ook hier mss meerdere mensen en dus andere adviezen?), er zijn ook nog CKG’s (daarbij denk ik dan aan ‘mobiele begeleiding’, maar zoals je kan lezen op de website draait dat voor het grootste gedeelte rond de relatie ouder-kind. Voordeel is dat het gratis is én heel concreet. Het zal wrs geen wonderen doen maar helpt je mss de verantwoordelijkheid toch een béétje te mogen delen?).
Er zijn ook nog crisishulplijnen: 106 maar ook ( in Nederland, interessant voor als je graag chat en ook overdag bereikbaar) 113 (en neen, ze staan daar niet alleen mensen te woord die echt wanhopig zijn).
– Het gaat beter worden, echt waar. Maar oneerlijk genoeg niet meteen en niet zonder veel energie.
Idd huisarts kan je helpen ergens binnen te raken, maar kan jou ook zelf een aantal weken zien en meedenken als therapie te duur is.
Die huisarts kan ook meedenken rond oplossingen.
Nog iets Prinses: niet eerst wachten tot je weer energie hebt. Nu kleine dingen veranderen ook al kost je dat energie. Er moet iets anders gebeuren, al is het iets klein, want zoals het nu gaat, geraak je er niet goed uit. En dat overkomt iedereen, maar mag niet zolang duren dat je eraan kapot gaat.
volhouden meisje. Je bent niet alleen, er zijn er nog die het moeilijk hebben, ookal zie je dat niet aan die mensen. Misschien hebben ze in jouw ogen zelfs een partner die hen steunt. (misschien komt die nieuwe partner er wel , als de tijd er voor is)
HET WORDT TERUG LENTE. De kinderen worden groter en geven je iets meer ademruimte en jij gaat je ook terug beter en sterker voelen. je moet dat blijven geloven, voor jezelf en voor je kinderen. echt waar. en als het echt niet gaat, heb je al overwogen om naar de dokter te gaan voor anti depressiva, als tijdelijke hulp, of wat meer tijd thuis? Zware nachten en de winter kunnen je echt killen, ik weet het (mama van 5, baby is 10 maand en heel slechte slaper, ik ben geen supervrouw en heb zeker geen supervent)
echt waar, nog even blijven zwemmen, opgeven is zonde want het wordt echt terug de moeite waard.
dikke knuffel, we slaan er ons wel door. Je hebt het al zo goed gedaan.
en oja, volhouden betekent niet dat je niet mag wenen he, alles d’er eens uit laten.
Ik lees al even mee maar postte nog geen reactie. Je hebt er niet veel aan maar ik leef met je mee. Ik kan het mij voorstellen hoe moe je bent. Zieke kindjes zijn slopend. Een ckg vangt kinderen ook residentieel op voor enkele dagen of langer. Als je geen mensen uit je netwerk vindt om een paar nachten op je jongens te passen, kan je daar aankloppen. Je kan je kleinste ook enkele nachten in de kinderafdeling van een ziekenhuis laten opnemen. Ik kan mij voorstellen dat je dat niet ziet zitten maar als het dat is of er zelf onder door gaan, zou ik dat toch kiezen. Goeie moed. En zoals, ik eerder al las: thuis too shall pass.
Wat ik me afvraag als je zegt dat je kindjes zo vaak ziek zijn, en dat je oudste niet goed eet: ben je zeker dat ze genoeg halen uit de vegetarische voeding? Ik weet dat je als volwassene perfect gezond kan zijn als je vegetarisch eet, maar voor kindjes is dat toch moeilijker, niet? Die zijn nog in de groei, en de vervangproducten zoals peulvruchten die je moet eten als je geen vlees eet, die staan meestal niet zo hoog op hun lijstje van dingen die ze graag eten :)? Allez, dit is geen verwijt of zo he!! maar ik kreeg dit antwoord ooit van de pediater toen ik er eens naar vroeg..
Ik zou toch ook echt geld eisen van Dirk! Je moet dat gewoon doen voor je zonen. Die hebben daar recht op. Ik kan echt geen enkele reden bedenken waarom je hem zou ontzien? Hij ontziet jou ook niet…
Verder nog dit: op het werk merk ik dat iedereen moe is. Begin december, koud, korte dagen… Laat dus zeker goed voor je zorgen!
Vegetarisme gaat perfect voor kinderen. Dat zegt zelfs Kind en Gezin, nochtans door de band genomen niet de meest progressieve instantie.
Ik leef ook hard met je mee. Het zal allicht geen troost zijn, maar het is de zwaarste periode, met een baby en een kleuter. Ze zijn heel vatbaar, steken elkaar constant aan en uiteindelijk ook de mama. Het zijn ook de donkerste dagen van het jaar, maar het wordt echt terug beter. Kan je iemand om hulp vragen? Al is het maar om eens een nachtje door te slapen? Kan je de kinderen eens een nachtje laten logeren? Dikke knuffel. En voel je absoluut niet schuldig dat je eens laat merken dat het zwaar is. Dat hoort erbij, voor ons allemaal.
och prinses, kon ik maar wat doen. Denk aan vriendinnen in deze situatie en hoe graag je ze dan zou willen helpen. Vraag hulp, het is niet erg om mensen te belasten daarmee. Het kan nu niet anders en het zal ooit heus anders zijn. Een lange winter, maar daarna wordt het lente en vervolgens zelfs zomer!
Pingback: System failure | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Valar Morghulis | Storm in je hoofd