Even niets

Donderdag leek ‘terug naar af’. (Zie: https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2014/11/13/verzet-overgave/ met veel dank voor de mooie reacties die tot nadenken stemmen. En tot appreciatie van mijn baas, hij is inderdaad nogal uitzonderlijk).

Als ik er rustig over nadenk, vermoed ik dat het een tijdelijke ‘terugval’ is. Dat het inderdaad beter met me gaat, maar dat de situatie niet wezenlijk veranderd is, en dat die diepe vermoeidheid, fysiek en mentaal, me belemmert. Dat ik niet opgewassen ben tegen ‘moeilijkheden’ of dingen die veel van me vragen, op dit moment. Dat ik gefrustreerd ben doordat ik minder presteer dan ik in normale omstandigheden kan. En dat ik dus in confrontatie daarmee terugval. Terug in die donkerte, in de zinloze vragen, in het verdriet.

Ik neem gas terug. In mijn hoofd roep ik de waarom-ik-vragen een halt toe. Dat kringetje heb ik gelopen. Al duizenden keren. Er is een antwoord, en dat antwoord ligt in een diepe analyse van mezelf, van anderen en van bestaande patronen. Maar die analyse is complex en ik kan me daar niet telkens in begraven.
Verder besluit ik dat ik niets ga besluiten, geen oplossingen ga zoeken, en er niet tegen aan ga. Ik ga gewoon even niets. En niets, dat is rondscharrelen in huis, bij de zonen zijn, de krant lezen, soep maken, warm brood met zelfgemaakte confituur eten.

Niets dus.

Net stond ik de afwas te doen terwijl ik naar de radio luisterde. En ik realiseerde me dat me in dat niets veel gegeven wordt. Een vriendin die een halve dag bij me doorbracht. Lief, mild, nabij. Een schattenjacht in de kringloop waardoor de kindjes nu vechten om het blauwe bloemekesbordje. Iemand op bezoek met een leuk speelvriendje voor Kleuterzoon erbij, fijne cadeautjes, een goed halve-zinnen-tussen-de-zonen-door-gesprek. Het einde van een boek dat me tot tranen roerde. Wat vooruitgang in het onmogelijke leren-rijden-project. Babyzoon die vier bloemekesbordjes vol pasta met tomatensaus eet en daarna trots in zijn handjes klapt. Kleuterzoon die nieuwsgierig door het sleutelgat naar mijn oog kijkt aan de andere kant van het gat. De krant. Koffie. Chocola. Alle tinten geel in het bos. En dadelijk: de strijkplank, thee, cake en film.

Even niets was nog nooit zo veel.