Tot op het bot

Dirk.

Lang geleden dat ik je nog schreef.

De weken die voorbij zijn, waren woelig, met een aanvaring die alles weer op scherp zette. … Ik denk na, Dirk. Of ik je nog een kans geef. Of dat ik wat grotere stappen ga zetten. Juridische stappen. Ik denk dat je bij dat laatste weinig kansen zou hebben, zoals je nu leeft. Zoals je geleefd hebt voor we samen leefden. En aangezien ik een sterk vermoeden heb van een persoonlijkheidsstoornis bij jou, zou een onderzoek op dat gebied waarschijnlijk al genoeg zijn. Genoeg voor wat? Misschien wel om een muur te bouwen waar je niet over mag klimmen.

Maar voorlopig heb ik geprobeerd een resem nieuwe afspraken op papier te zetten en je voor te leggen. Waar je uitermate geprikkeld op reageert. Ik snap dat dat niet fijn is. Dat je het associeert met gezag, waar je altijd al last van hebt gehad. Maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen nu. Je kan vast niet zien dat het me niet om dat gezag gaat, maar wel om veiligheid te creëren. Voor mij, voor ons, voor de kinderen.

Ik vraag me steeds vaker af hoe het er van binnen bij je uit ziet. Is er een goede Dirk en een slechte Dirk, en bekampen die elkaar voortdurend? Wil de goede Dirk een gezin, papa zijn, man zijn, en steekt de slechte Dirk voortdurend stokken in de wielen? Hoe gaat dat bij jou vanbinnen? Elke keer als het wel weer relatief goed lijkt te gaan, binnen de gegeven omstandigheden, moet het weer allemaal stuk. Het doet me denken aan hechtingsgestoorde kinderen die een net gekregen cadeautje voor de ogen van de gever kapot trappen, en zo niet alleen de gever maar ook zichzelf schade berokkenen.

Wat je nooit vraagt, is hoe het intussen met mij gaat. Daarom vraag ik het zelf even. Hé, hoe gaat het intussen met mij?
Ik merk dat ik sterker word, minder snel van slag geraak, of minder lang.
Ik merk dat er veel gevoelens geweken zijn. Zoals boosheid, angst, verontwaardiging, verlangen. En dat er nu soms een verdriet is in een heel uitgepuurde vorm. Een verdriet dat pijn doet tot in mijn botten, letterlijk. En dat het meest intens is als ik ons drietjes hier zie zitten en denk: goh, de mannekes moeten het dus van mij alleen hebben. Hoe kan ik hen geven wat ze verdienen?
Ik voel me zo beperkt, Dirk. Ik kan wel voor hen zorgen, maar ik kan niet alles voor hen zijn. En dat ze zo veel meer zouden kunnen hebben, dat steekt.

Verder is mijn zin in een nieuwe relatie, ooit, helemaal op. Aanvankelijk was ik bang dat dat nooit meer zou gebeuren. Nu ben ik bang dat het wel zou gebeuren. Want te veel pijn, te veel veranderingen gehad. Even genoeg zo.

En ten slotte heb ik gemerkt dat extra dingen doen veel te zwaar is voor me. Dit weekend hadden we wat plannen, o.a. op bezoek gaan bij vrienden. En hoewel dat leuke dingen zijn, krijg ik dat bijna niet bol gewerkt. Te veel, te druk. Het was ook best confronterend om op bezoek te zijn in een weliswaar nieuw samengesteld gezin, maar ook een best goed functionerend gezin. Een warm huis, met kinderen, honden, poezen, een man die geen papa is en een vrouw die wel mama is. Gewoontes, vaste plekken, taakverdeling zonder woorden, vanzelfsprekendheden. En zo leer ik maar weer dat andere mensen al hun geluk gunnen niet uitsluit dat het van binnen pijn doet. Tot op het bot.

Op de trein hoorde ik trouwens allerlei gesprekken overal. Een dame die beweerde dat mensen die aan het loket bij de NMBS zitten vast getest worden op boertigheid, vooraleer ze die functie krijgen. Of studentjes die de voor- en nadelen van liggend en staand seks hebben bespraken. … Op zo’n momenten voel ik me mijlenver van alles en iedereen af staan. Ik denk niet dat ik ooit nog zo’n gesprekjes ga voeren, niet dat ik het al erg vaak deed. Gesprekjes met verkondigde meningen en overtuigingen die welbeschouwd over niet zo heel veel gaan of misschien zelfs kant noch wal raken. Soms komt de wereld me voor als een plek waar ik niet thuis hoor. Soms verdraag ik de wereld niet zo goed meer.

Zo. Zo gaat het.
Ik ga mijn pijnlijke botten omgeven door laagjes kleding. Warms.

Ook voor jou: warms.

P.

Advertenties