Smakelijk eten!

Zal ik ooit iets op tafel zetten dat Kleuterzoon lust?

Kleuterzoon is een ‘slechte eter’. Dat is mijn schuld. Of die van mijn Karma. Als kind was ik zo’n afschuwelijk slechte eter, dat ik op mijn eerste communie tijdens de schuldbelijdenis schuld moest bekennen omdat ik het lekkere eten dat mijn moeder maakte vaak niet lustte. Uiteraard keek ik niet bepaald naar mijn eerste communie uit, ik schaamde me rot en vond het verschrikkelijk dat heel het dorp ging weten dat ik niets lustte. Vandaag lust ik trouwens wat te veel van alles, dus dat probleem is opgelost. Het eerste-communie-trauma nog niet.

Kleuterzoon lijkt niets te lusten. Als we aan tafel gaan, trekt hij altijd een gezicht alsof hij buikpijn heeft. Vaak probeert hij ook alvast even te melden dat hij ziek is.

Kleuterzoon is ooit geopereerd aan zijn amandelen en poliepen. De dokter zei dat zijn eetlust daarna drastisch ging toenemen, en even was dat ook zo, maar het effect verdween snel.
Een medische oorzaak lijkt er dus niet op dit moment.

Een groot probleem is dat wij vegetarisch eten. En Kleuterzoon lust geen groenten. Als we soep eten, en hij vraagt of daar groenten in zitten, ontken ik daarom steeds stellig. Ik lieg niet graag, maar zijn vitamine-opname lijkt me soms iets meer prioritair dan mijn ethiek. Uien en prei zijn trouwens de boosdoeners onder de groenten. Prei maak ik niet meer, dat is simpel. Ik zit niet graag met een kokhalzend kind aan tafel. Maar ui zit in kleine stukjes in vele gerechten, en die kleine stukjes peutert hij er dan met een gezicht om u tegen te zeggen uit, waar ik dan weer een gezicht om u tegen te zeggen van krijg, want dat gepeuter aan eten vind ik niet appetijtelijk.
Soms doe ik extra mijn best, door alles te mixen of pasta te kopen in de vorm van auto’s of door er een leuk verhaal bij te verzinnen. En soms geef ik het finaal op en zet ik hem gewoon een bord voor, wetende dat we het komende half uur weer strijd gaan voeren.

Op een gegeven moment keken we gigantisch op tegen de maaltijden. Hij, maar ik ook. Toen heb ik met behulp van een boek een truukje toegepast om niet zozeer de nadruk op eten te leggen, en hem niet de negatieve aandacht te geven heel de tijd te zitten ruziën of hem aan te moedigen om te eten. Het werkte als volgt: bij het begin van de maaltijd kreeg hij één aanmoediging, en werd er een keukenwekker op 20 minuten gezet. Daarna zweeg ik en was het zijn zaak of hij zijn bord leeg at of niet. Als hij zijn bord binnen de tijd leeg had, mocht hij na het eten twee filmpjes kijken op youtube. Het werkte, maar het kind was op van de stress. Vaak zat hij angstig naar de tikkende wekker te kijken en propte grote hoeveelheden tegelijk in zijn mond, waarvan hij weer moest kokhalzen. En had hij een trillende lip en ogen die zich razendsnel vulden met tranen als het dan op één hapje na niet gelukt was. Aauw. Moederhart aan diggelen. Ik heb het maar weer afgeschaft. Uiteindelijk kwam het systeem het uiteindelijke doel, namelijk dat hij zou genieten van eten en dat de maaltijden leuker zouden worden, ook niet ten goede.

Voor ik jullie tips en advies ga vragen, wil ik wel even zeggen dat hij op school zijn boterhammen wel eens verstopt en dan gaat aanschuiven bij het warme eten. En dat eet hij dan gewoon op, de schurk. Waarschijnlijk een poging om aan zijn vegetarische opvoeding of aan mijn zelfgebakken brood* te ontsnappen.
Nog interessant om weten is dat hij met snoep en koekjes zelden een probleem heeft.

Ben ik de enige moeder ter wereld met een kind dat niets lust uit de categorie gezonde voeding?
Ben ik gewoon een überslechte kok?
En hebben jullie tips en adviezen?

* De eerste keer dat ik zelfgebakken brood had meegegeven, ben ik bij de juf van het toezicht geroepen omdat het toch niet kon dat hij een doosje vol korsten had meegekregen. Aauw. Mijn zelfgebakken brood valt wel eens uit elkaar. Dat was zeker zo in de begintijden.