Vijf maanden geleden ging Dirk weg. Het voelde heel gehandicapt. Een gezinnetje met een lege plek, een amputatie. Onnozel klein, wij met drie. Te weinig. Beschamend weinig.
Intussen voelt het als een hecht clubje. De jongens en ik! Ons gezinnetje. Wij! Als Dirk hier is, voelt het voor mij zelfs alsof hij een indringer is. Waar ik vroeger zat te hopen dat hij zou blijven, gewoon maar zou blijven, zit ik me nu telkens af te vragen wanneer hij weg gaat.
Toch loop ik nog tegen dingen aan.
Zoals weekendochtenden. Dit weekend was het respectievelijk 6u02 op zaterdag, en 5u15 op zondag. Aauw. In het kader van mijn masterplan en het oprekken van de te krappe grenzen van dit leven, had ik vrijdagavond de eerste bijeenkomst van onze nieuwe leesclub, en zaterdagavond ging ik naar een voorstelling met een vriendin. Aauw. Aauw. Aauw. Ik heb het me stevig beklaagd en had het gevoel dat iets leuks inplannen voor mezelf ook altijd weer in mijn eigen gezicht ontploft. De uren slaap die ik gemist heb door iets leuks voor mezelf te doen, maakten het me zondag echt heel moeilijk. Het weer was verschrikkelijk, ik was lamlendig van vermoeidheid en kon bijna niets verdragen. En dat is dan ook de dag waarop Kleuterzoon weer eens zit te miepen over zijn eten, en Babyzoon blijkbaar weer een nieuw tandje of een aanstormende kinderziekte in petto heeft. *Soms wil ik van de aardbol verdwijnen.*
Ook blijf ik – ondanks wat genomen maatregelen – het gevoel hebben dat wat ik moet doen mijn draagkracht overschrijdt. Van gemiddeld 5u30 tot 19u30 ben ik moeder. Op weekenddagen is dat full time bezig zijn met de kinderen en de schade in het huishouden beperken. In de week is dat iedereen op zijn plek krijgen, werken en dan weer iedereen ophalen en zorgen. Om 19u30 ben ik kapot. Maar van 19u30 tot ongeveer 21u moet ik het huishouden doen, want hoe je het ook draait of keert, alleen met een kind van 4 en 1 kan je gewoon echt niet veel voor elkaar krijgen. En van 21u tot 23u30 beantwoord ik mails, doe ik achterstallig werk, … Om daarna doodmoe in mijn bed te ploffen. En uiteraard gemiddeld drie keer per nacht voor één van de kinderen op te staan.
Ik loop heel de tijd achter alles aan, loop me overal te excuseren dat ik mails nog niet beantwoord heb, of papieren nog niet ingevuld en ingediend, of rekeningen nog niet betaald.
En ook het voortdurend onder stress staan bij het doen van dingen die je gewoon even relax wil doen, valt me zwaar. Douchen, koken, benen epileren, stofzuigen, de was uithalen, … Als ik het doe als de kinderen wakker zijn, is het telkens met een dosis stress omdat er elke vijf minuten wel één van de twee weent, mij ergens voor nodig heeft, ergens van af valt, … Aaghrl, zaterdagavond ging ik weg en ik heb even gedacht dat ik met één geëpileerd en één niet-geëpileerd been zou moeten vertrekken. Omdat ik gewoon niet aan been twee toe kwam. Grmbl. Zo’n basic dingen, maar het is precies altijd vechten om daar een moment voor te vinden.
Maar goed, dit ging een positief verhaal worden.
Ik merk dat het steeds vaker ‘ok’ is zoals het is. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik laatst in bed heb gedacht dat ik wou dat Dirk er was. Ik ben meestal te moe om in bed nog te denken ;). Maar het schrijnende gemis, dat is over.
Wat ook mooi was, was de leesclub. En de voorstelling. Ondanks de boete die ik er ’s ochtends voor betaalde. En het geld voor de babysit. De leesclub, omdat ik even gewoon mezelf kon zijn. Met anderen samen. Niet moeder, niet werknemer, niet vriendin, niet alleenstaande, … Gewoon ik, in gesprek met anderen. En de voorstelling was één van de mooiste die ik de laatste jaren heb gezien. En daardoor realiseerde ik me weer dat schoonheid zoveel troost bevat. En dat ik meer moeite moet doen om daarmee in contact te komen, om me te laten raken. En na de voorstelling reed ik met een vriendin over de snelweg richting huis, en verbaasde me er even over dat er nog heel veel wereld bestaat buiten en rondom het Nest. Het Nest waarin twee kleintjes sliepen. De ene rozig na zijn flesje, de andere na een uurtje spelen met de babysit, die hij even helemaal voor zich alleen had gehad na Babybroerbedtijd. Daardoor was hij een uur later dan gewoonlijk gaan slapen, maar het leek me een goed idee om haar te vragen wat spelletjes met hem te spelen, en hem een uurtje onverdeelde aandacht te geven. Ook dat leer ik.
P.S. Ik realiseer me dat de meeste ouders, alleenstaand of met twee, lange dagen maken, veel moeten combineren en niet rustig kunnen douchen. Waarschijnlijk gewoon part of the job. Niet?
En ze leefden nog groen en gelukkig 