Na een ochtendje uitstelgedrag (lees: strijken en terwijl youtubefilmpjes kijken, op de bank liggen, lunchen, Reyers Laat kijken op deredactie.be en lummelen), ben ik van start gegaan met ‘Het Masterplan’. Doel?
(1) Al mijn ‘levensdomeinen’ waar wat mee aan de hand is eens in beeld krijgen (dat bleken alle levensdomeinen te zijn die ik kan verzinnen…),
(2) aandachtspunten en ideeën noteren per levensdomein en
(3) van daaruit ‘eerstvolgende acties’ formuleren en die dan vervolgens weer concreet inplannen.
Daar hoorde een muziekje bij. In mijn tegenstrijdige muzieksmaak werd dat eerst het Miserere van Allegri (zo Goddelijk mooi) en vervolgens 7fingers van Nils Frahm en Anne Müller (zo lekkerrrr).
Wat tegenstrijdige cd’s
Daarnaast was er ook een boek ter inspiratie. Ik heb het niet voor de gelegenheid gekocht. Vroeger moest ik altijd een beetje gniffelen als ik bij mijn beste vriendin op bezoek was, die een huisgenote had met een volledige zelfhulpboeken-boekenkast (oo, wat kon ik gemeen zijn). Maar nu heb ik zelf maar liefst een hele plank zelfhulpboeken. Naast o.a. de aanlokkelijke titels ‘Moeten maakt gek‘, ‘Faalangst‘ en ‘Tijd maken voor de liefde‘ (te laat, duh), had ik dus ook ‘Dromen, Durven en Doen‘ in mijn bezit. En dat heb ik nog eens boven gehaald.
Een zelfhulpboek. Altijd een … hulp.
De innerlijke mens had ook wat aandacht nodig. Daarvoor was er espresso en zelfgemaakte veganistische chocomousse waarvan ik het recept in één zin kan delen wegens ultiem simpel: klop een doosje sojaroom op en voeg 150 gram gesmolten donkere chocolade toe (optioneel met koffie of likeur), meng en laat opstijven.
Om mezelf moed in te drinken en eten.
Tenslotte was er ook een symbool: het verjaardagskaarsje van Babyzoon zijn eerste verjaardag. Een herinnering aan een grauwe ochtend, waarop ik verstrikt zat in mistig verdriet. Het was schemerdonker, Kleuterzoon keek me verbaasd aan omdat de stoel van Babyzoon niet versierd was en er geen vlaggetjes hingen in het huis. We overhandigden samen ons tweedehandscadeautje aan Babyzoon. En ik moest heel de tijd mijn best doen om niet te huilen. Later op de dag heb ik zo hard gehuild dat de kinderen bang waren van me. Toen heb ik besloten om vrienden op te bellen, die gelukkig onmiddellijk langsgekomen zijn.
Op zich ben ik trouwens geen tegenstander van tweedehandscadeautjes: ik vind het ecologisch en verantwoord. Het was een teddy projector, en Babyzoon snapte écht dat het van hem was. Hij kijkt nu elke avond alvast naar het plafond omdat er een muziekje komt en beertjes op het plafond geprojecteerd worden, dus het is een schot in de roos. Maar de dag was zo mistroostig en in dat verband leek een tweedehands teddy projector in een beetje een beduimeld doosje ook mistroostig.
Het kaarsje (dat hij zoals je kan zien geproefd heeft), is een symbool voor mijn voornemen om een andere mama te zijn op de dag van zijn twee kaarsjes. Een mama met energie om het huis te versieren, taart te serveren en bezoek te ontvangen.
Het kaarsje staat dan ook op een plek waar ik het meermaals daags zie: (hou je vast, dit is sneu: ) op het plankje boven de afwasbak.
Moge het volgend jaar Lichter zijn…
En toen ging ik aan de slag. De vrienden die ik zaterdag in rauwe paniek had gevraagd te komen, hadden een soort basisschema met me gemaakt met levensdomeinen en wat er aan de hand was. En wat verbanden daartussen. Ook met tekenen dat mijn veerkracht in het gedrang is, en manieren om de ‘batterij’ weer op te kunnen laden. En ten slotte hebben we een lijstje met praktische, dringende dingen gemaakt. Dingen die opgelost moeten worden.
Van die drie bladzijden ben ik de voorbije uren geëvolueerd naar 15 bladzijden. Op elke bladzijde staat een domein, zoals ‘kinderen‘ of ‘huishouden‘ of ‘werk‘, en daarbij alles wat in mijn hoofd opkwam, wat ik terugvond in to do lijstjes en kladjes van de afgelopen weken. Een mix van ideeën, to do‘tjes en problemen.
Straks ga ik mijn e-mails nog even nalopen op dingen die me de laatste weken ontsnapt zijn, omdat het echt niet goed met me ging. Vervolgens ga ik de reacties op de blog allemaal herlezen en daar de tips en ideeën uit destilleren (waarbij nogmaals zo veel dank aan jullie!).
En als de ‘inventaris’ dan klaar is, komt het er op aan een samenhangend geheel te maken van elk domein apart, en besluiten te nemen over eerstvolgende acties om tot mogelijke oplossingen te komen.
Maar hier staan we alvast:
Het lijkt vast erger dan het is…
To be continued…
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Met stijgende verbazing lees ik jouw posts van de laatste dagen. Jouw ervaringen en waar je door moet, doen me vaak denken aan een periode in mijn leven, alweer zo’n 10 jaar geleden maar ik kan ze me nog zo voor de geest halen – en al helemaal als ik jou lees. Een periode van totale overspannenheid na een zware operatie die al mijn jeugdtrauma in één slag als bakstenen op mijn hoofd deden vallen en ik het gevoel had dat mijn leven ‘implodeerde’. ‘Alsof je leven implodeert’ schiet het vaak door mijn hoofd als ik lees wat je schrijft op momenten dat je er helemaal lijkt in onder te gaan, maar ook denk ik vaak, zoals ook nu weer bij wat je schrijft : ‘wat een veerkracht zeg’. Ik deed daar in de tijd maanden over om de brokstukken van mijn leven weer eens een beetje bij elkaar te rapen of simpelweg nog maar te overzien, en jij maakt gewoon (al vergt het wellicht massa’s meer moed en energie dan ik laat nu uitschijnen) een ‘masterplan’. Wat je mentaal doet, doet mij denken aan ‘vlinderslag’ bij het zwemmen – ondergaan, lucht happen, ondergaan, lucht happen en zo vooruit gaan… Je zou moeten geld krijgen voor de manier waarop je de ellendige situatie waarin je verzeild geraakt bent, aanpakt!!!
Dag Nathalie, dank voor je reactie! Hoe ben jij er destijds bovenop geraakt?
En mijn leven implodeert inderdaad. Ik merkte ook dat ik al een tijdje (zeg maar ongeveer twee maanden) in de mist van verdriet wegzakte. Ik heb echt alle hoeken van mijn ziel gezien, met een paar dieptepunten waar ik liever niet aan terug denk. Maar verjaardagsochtend was zo intriest, dat ik echt wil dat het anders wordt nu. En ik merk dat het niet makkelijk is, dat ik mentaal niet erg sterk ben. Dus kleine stapjes, zoals het opschrijven van dingen, het maken van een plan, en dan langzaamaan alles proberen uitvoeren. Ik weet dat ik ook terugval-momenten ga hebben en daar ben ik nu al bang voor. Maar het perspectief van een blije dag met twee kaarsjes, geeft me wel kracht.
Waauw, dit is goed! Ik hoop dat je dat zelf ook voelt en dat je er nieuwe energie van krijgt. Ik bedenk voor mezelf dat ik hier de laatste tijd misschien wat vaak heb staan wapperen met ‘goeie raad’ terwijl ik zelf te vaak bij de pakken blijf zitten en oprecht onder de indruk ben van hoe je nu aan het rechtkrabbelen bent. Geen advies dus deze keer, alleen: zo goed bezig!
Hoi Hannelore. Het wordt stilaan tijd om de titel van de blog eens waar te maken hé ;). Groen leven proberen we, nu nog gelukkig…
Heel veel goede moed ook voor jou. En dank voor die welgemikte schop onder mijn kont, in die éne reactie. Die schop droeg de kiem van de verandering.
Pingback: Gemasterpland | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Een dag met vlaggetjes (proloog) | En ze leefden nog groen en gelukkig