Een doorgehakte knoop

Deze blog begint een ander verhaal te worden dan ik dacht. Of hoopte.

Ik hoopte dat het een verhaal van veerkracht zou worden. Eén van een nieuwe weg vinden in een nieuwe situatie. Toen Dirk net weg gegaan was bij me/ons, stond er dan ook een enorme kracht in me op. Het was bevrijdend om alleen te zijn en verlost te zijn van de relationele en andere zorgen. Ik hervond het contact met mezelf, was dichter bij de kindjes dan ooit en dacht dat alles ten goede zou evolueren.

Gisteren las ik de reactie van Hanne op mijn voorlaatste post. En dat bleef in mijn hoofd spoken. Vandaag had ik een lang gesprek met mijn huisarts. En daarna zat ik op de bank. Ik had besloten om 15u30 te vertrekken om de kinderen op te halen. Het werd 15u45. 15u5O. 16u00. 16u15. 16u35. En ik zat daar nog steeds. Alsof ik verlamd was, alsof ik niet meer wist hoe ik daar aan moest beginnen, aan de kinderen ophalen.

Vriendin gebeld (die kinderen ophaalde), baas gemaild en later ook gesproken. De permanente gewrichts- en bottenpijnen die ik voel en waarvoor ik nu doorverwezen ben naar het ziekenhuis heb ik de druppel genoemd die de emmer deed overlopen. Blijkbaar lijken fysieke klachten toch altijd net iets legitiemer. Hij maakte de beslissing in mijn plaats, en dat was goed, want als er één ellendig symptoom mijn huidige staat typeert, is het besluiteloosheid. En ook een soort passiviteit die ik niet van mezelf ken. Vandaag maakte ik een lijstje met vijf dingen die ik wou doen, en ik heb er geen enkel doorstreept.

En nu. En nu?
Wat ga ik nu doen? Alleszins in behandeling voor die fysieke klachten, want het is alsof er voortdurend iets door mij heen sluipt dat metalen pinnen in mijn botten en gewrichten ploft (weet iemand of dit psychosomatisch kan zijn?).
En verder weet ik het niet. Dat is even niets voor mij, en het voelt heel raar en ongeordend. En ik voel me ook wel een beetje alsof ik me aanstel. Maar de beslissing is gemaakt: ik blijf even thuis. Dat kan een week zijn. Of een maand. Liefst geen jaar. Maar dat hoefde ik gelukkig niet te beslissen.

Eén overwinning geboekt vandaag. Ik heb Dirk gezegd dat ik het niet meende, toen ik hem zondag meermaals smeekte om terug te komen. Oef :). Er is geen enkele reden om weer aan onze destructieve verhouding te beginnen. Toch?