Over foute mannen

Ik weet niet waar te beginnen, eerlijkgezegd.

Gisteren schreef ik dat ik wou dat … Laten we hem voor de gelegenheid maar eens ‘Dirk’ noemen, dat Dirk dus, terug kwam. Het is iets dat al een tijdje door mijn hoofd speelt. Naast de woede, naast het verdriet. Het gevoel ‘kom terug’.

De mening van mijn ouders, en sommige anderen met hen, is ‘wees blij dat je van hem af bent’.
En hij heeft het best bont gemaakt. Hij heeft gelogen, schulden gemaakt, allerlei beloftes gedaan en in plaats van oplossingen te zoeken voor de problemen of te compenseren, heeft hij zich steeds meer terug getrokken. Tot hij de man was die op de bank lag in een joggingbroek, series kijkend op zijn pc, terwijl ik thuis kwam met kinderen, kookte, hen in bed stopte, het huishouden beredderde, en nog een paar uur ging werken voor mijn job.

Het klinkt weinig appetijtelijk als ik dit nog een keer lees.

Het gekke is dat dat ‘foute’ dezelfde kern heeft als wat ik zo aantrekkelijk vond in hem.

Dirk was ‘anders’. Ik ontmoette hem op een moment dat ik nog vrij jong was (haha, alsof ik nu 60 ben ;)) en het gevoel had altijd voor alles in mijn leven héél hard gewerkt te hebben. Non-stop. Ik had twee studies gecombineerd, in de zomers vrijwilligerswerk gedaan, ik had al een baan toen ik nog niet afgestudeerd was, heb overigens tijdens mijn studies ook altijd een twaalftal uren per week gewerkt, en ben van mijn eerste baan waar ik al te veel uren klopte in een andere gerold die ik meteen combineerde met nog een andere alvorens volledig over te schakelen op die laatste die ik nu nog doe en waarvoor ik dus ongeveer wekelijks in het buitenland ben… Euh, ik geraak de draad zelf kwijt. Alleszins: drukke jaren, hard gewerkt, geen pauzes.

Ik had ook een relatie gehad, waarin ik het gevoel had heel veel gezorgd te hebben voor die andere, maar (te) weinig gekregen te hebben. Nu stelt zich de vraag of krijgen ook niet iets is dat je moet kunnen toelaten, en dat was zeker ook een probleem, maar ik had een soort ‘leegte’ over gehouden aan die relatie.

En toen was er Dirk. Dirk die luisterde, praatte. Dirk die voor me kookte in zijn huis, een dekentje klaar had liggen als ik, helemaal moe gewerkt, toe kwam en me voorzag van aperitief, kaarsen aanstak, en met een verrukkelijke pasta op de proppen kwam. En daarna koffie en chocola! Dirk die ‘anders’ leefde en ‘anders’ was. Geen eigen woning, enkel werken als er geld nodig was. Hij maakte wandelingen, las boeken, plantte pompoenen en ik ging totaal overstag. Omwille van zijn rust. Omdat hij tijd had. Luisterde. Praatte. Om de avonden waarop het plots vier uur ’s nachts was en ik – oeps!- de volgende dag moest werken. Dan sneed hij fruit terwijl ik in de douche stond, en zette hij koffie die ik onderweg kon opdrinken en dan zweefde ik naar mijn werk.
Dirk dus.

Dirk die me brieven schreef en gedichten stuurde, die me boeken cadeau deed. Op het werk vond ik dan een mooi ingepakt cadeautje in mijn tas, en dat was dan bijvoorbeeld het boek der omhelzingen. Smelt. Met een bijpassende kaart, uiteraard.

Dirk die met mij de natuur in ging. Met een picknick en een deken. Met een verrekijker. Dirk die me dan wees op alles wat ik zien moest en erover vertelde.

Dirk met donkere ogen en een hoofd vol krullen. En verdorie toch, zo’n mooi rank doch gespierd mannenlijf.

Dirk die me koffie op bed bracht. Dirk die me grapjes smste om mijn dag op te vrolijken. Dirk die brieven schreef aan ons ongeboren kind. Dirk die pizza bestelde als ik zwanger en doodmoe thuiskwam, een warm bad vulde en de kussens van het bed alvast schikte zoals ik ze graag had.

Dirk die tegen de gynaecoloog zei, toen die ons meedeelde dat het kindje een piemeltje had terwijl wij het al weken over ‘onze dochter’ hadden, dat ‘het kindje daar vast nog veel plezier van zou hebben in zijn leven’.

Ik dacht dat Dirk zijn verantwoordelijkheid wel kon nemen als de omstandigheden veranderden. Dat hij meer zou werken en zou doen wat nodig was, voor mij, voor het gezin. Maar dat gebeurde niet. En de ruzies liepen op. De romantiek en de brieven verdwenen. Wat heb je aan een gedicht als je de rekeningen niet kan betalen?
Ik heb alles gedaan. Constructief naar oplossingen gezocht. Gesmeekt. Geroepen. Gehuild. Het alleen proberen oplossen. Maar toen bleek dat Dirk schulden maakte die ik niet kon overzien en niet kon oplossen, ondanks dat ik mijn uiterste best deed. En toen nam ik hem mee naar instanties en vroeg om hulp en vroeg om er samen uit te komen, en leende geld bij mijn ouders en hielp hem uit de ergste noden. En probeerde met hem te blijven praten, en zijn vrouw te zijn. Maar Dirk lag steeds meer op de zetel. In zijn jogging. Keek series. Knikte als ik vroeg of hij gesolliciteerd had. … En ging op een dag weg.

En sinds hij weg is, is het nog lastiger dan toen hij er nog was.

…

Doe mij maar een kantoorknulletje de volgende keer. Hij mag kaal zijn en romantiek is zo overroepen.

🙂