Nog een wat-nu-moment

…

Soms moet het blijkbaar nog net een beetje erger worden.

Vanochtend kreeg ik te horen dat een vriendin was bevallen. Even kon ik er tegen vechten. Ik gun ieder zijn geluk en hoop het beste voor hun en hun kindje. Maar toen ben ik in huilen uitgebarsten. Omdat ik vorig jaar in dezelfde periode Babybroer heb gekregen en alles er anders uit zag. Omdat ik ook graag een gezin wil en nog een kindje. Of nog kindjes. Omdat ik wil dat hij terug komt. …

Blijkbaar werkt mijn verdriet als een rode lap bij een stier (is dat een uitdrukking?) bij mijn ouders. Mijn vader begon onmiddellijk woest te roepen dat ik ondankbaar ben, en ik riep dat ik niet ondankbaar ben, alleen maar verdrietig. Maar toen ontspoorde de situatie en werden er lelijke dingen gezegd. Nou ja, ga ik ze herhalen? Mijn moeder verweet me in een slachtofferrol te zitten. Wat ik eigenlijk echt verbijsterend vind, omdat ik net het gevoel heb zo hard mijn best te doen. Mijn vader riep me dingen toe dat ik mijn kinderen in het ongeluk stort als ik ‘zo doorga’. Ik weet eigenlijk niet juist wat hij ermee bedoelde.
Maar toen besloot ik dat we beter naar huis gingen. En we gingen.

Het was een lange reis, ik voel me net een uitgewrongen dweil na een hele dag huilen. Er is niets om te eten in huis, maar ik kan wel in een warm bad dadelijk.

Alles lijkt nu net nog meer op los zand te staan dan voorheen. Mijn ouders hielpen me als ik naar het buitenland moest voor mijn werk, maar ik denk eerlijkgezegd dat ik te veel van hen gevraagd heb. Dat het allemaal wat te onmogelijk is, dus dat ik andere oplossingen moet zoeken voor de opvang van mijn kinderen, en best ook zo snel mogelijk een andere baan.

Maar ik ben zo moe. En ik heb verdriet. En ik wou dit helemaal niet. Ik besef dat ik het inderdaad maar niet kan aanvaarden, en dat ik gewoon wil dat hij terug komt. En eerlijk, ik probeer, ik doe mijn best, ik lees boeken over rouw en ik doe mindfullnessoefeningen en ik denk na en reflecteer en huil ’s nachts zo stil mogelijk en ik probeer de boel draaiende te houden.

En ik heb hem gevraagd terug te komen. Ons nog een kans te geven. Er over na te denken. Maar het antwoord was alvast drie keer nee.

Zo. Weer eens een wat-nu-moment. Eerst maar eens een warm bad.