We zijn al een tijdje samen met mijn ouders, de kinderen en ik. De opvang is namelijk toe, en ik moest eigenlijk eens een tijdje goed kunnen doorwerken aan een groot project.
Babyzoon is wakker. Ik strompel de kamer uit, ga een flesje maken. Als een volmaakte spion sluipt mijn vader de kamer in, en als ik terug kom is Babyzoon gekidnapt, ligt ie te draaien tussen oma en opa (bijna één, dat ligt niet stil) en mag ik het flesje aanleveren en terug naar bed vertrekken.
Oma en ik gaan naar IKEA. Ik laat Babyzoon in alle bedden spelen, hij heeft de grootste lol. Ik speel poppenkast met de knuffels, en hij krijgt een stukje van een kaneelbroodje terwijl we koffie drinken. Als we na uren thuis komen, staat opa op de oprit op uitkijk. Zo gauw de auto stil staat, rent hij naar Babyzoon om hem te pakken.
Ochtend. Kleuterzoon en Babyzoon hangen vol hagelslag, net als de grond. Verrukte gezichtjes, dat wel. Op het werk krijg ik mailtjes met foto’s, van hoe Kleuterzoon een lego-auto gemaakt heeft met een plannetje, samen met oma. Hij krijgt elke dag iets dat ze samen maken.
Avond. Ik kom terug van het werk, ben tamelijk kapot. Op kinderbedtijd besluiten mijn ouders nog ijs te gaan eten. Ik sputter tegen: ze eten elke dag ijs, Babyzoon mag dat helemaal niet en thuis komt er geen koemelkproduct binnen (op koffiemelk na, diegene die daar een veganistisch alternatief voor kent?). En het is bedtijd. Even later bevinden we ons toch weer in een speeltuin met drie springkastelen en een trampoline, waar ik schommel met het kleintje en op de trampoline spring met de grote. En kleuterzoon krijgt een softijsje met godbetert blauwe spikkels: smurfenijs! (Thuis eten we bio, vegetarisch en ik heb een voorkeur voor macrobiotiek, dus smurfenijs is vergif in mijn ogen.) En Babyzoon krijgt uit de ijscoupe van opa grote scheppen slagroom aangereikt.
Ik kom thuis. Kleuterzoon komt aangelopen en verklikt dat opa hem ‘kleine’ en Babyzoon ‘dikke’ heeft genoemd. Dikke tranen.
Opa en oma komen thuis. Opa zegt: ‘Bedankt om voor de kinderen te zorgen.’ Ik frons. Euh, ze zijn wel van mij. Toch?
Woensdag is de lol voorbij. Dat zijn we weer thuis, is bedtijd gewoon bedtijd en na een tijdje vergeten we allemaal dat er hagelslag en blauwe ijsjes bestaan. Dan moet ik het weer alleen doen. ’s Ochtends, en ’s avonds, en overdag met oma en opa als stand-by natuurlijk. Ik kijk met de mannekes terug op weken waarin ze gekregen hebben wat ik ze niet altijd kan geven. Ze zijn opgevoed en vertroeteld. Ze hebben nieuwe dingen geleerd en ze zijn verdikt ;). En ik ben een wat relaxere moeder geweest omdat ik niet tegelijk moeder, kok, politievrouw, schoonmaakster en werkende moest zijn. Mooi. Blij. Dankbaar. En je raadt het nooit… Uitgeslapen!
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Grootouders willen hun kleinkinderen vaak verwennen. Soms gaan ze er een beetje over (ondanks het feit dat we erop hameren dat onze kinderen standaard water drinken en dus geen appelsap, en enkel uitzonderlijk choco op de boterham krijgen, is dat bij hun grootouders schering en inslag) maar ik heb me voorgenomen dat gewoon te aanvaarden. In het begin wond ik me erover op (‘ze lappen het soort opvoeding dat wij onze kinderen willen geven, gewoon aan hun laars!’) maar toen dacht ik dat onze kinderen ook wel gewoon mogen inzien dat er verschillende manieren bestaan. Een ander huis is andere regels, tracht ik hen nu mee te geven. Onze oudste dochter weet dat nu heel goed – in het begin verwachtte ze bij ons ineens ook geen water mer te moeten drinken, maar nu snapt ze dat dat bij wensen zal blijven. 🙂
Hopelijk zorgt je uitgslapenheid ervoor dat je er met hernieuwde moed tegenaan kan gaan!
Ja, ik heb geleerd om het los te laten. Eerst telkens paniek omwille van het afwijken van de structuur, maar mijn kinderen kunnen er blijkbaar beter tegen dan ik om af te wijken van de structuren.
Ik heb wel één limiet: ze mogen ECHT geen vlees of vis eten. Dat wil ik echt niet. Maar volgens mij houden ze zich daar wel aan…
Ik wou in het begin ook niet dat mijn kindjes vlees / vis aten, maar ook daar zijn we op teruggekomen … (waarmee ik niet wil zeggen dat dat beter of slechter zou zijn, hé.) Onze dochter kreeg toen ze een peuter was, potjes vleesvervanger mee naar de crèche, tot haar verzorgsters ons meldden dat ze altijd begon te huilen als ze niet kreeg wat de anderen kregen. Ze beschouwde dat blijkbaar als een straf. Ik vond dat hartverscheurend. Voortaan eten ze op verplaatsing wat ze willen. Thuis eet de dochter trouwens ook nu en dan vlees, omdat ze momenteel geen lactose krijgt omwille van een vermoedelijke lactose-intolerantie. We hebben ervoor gekozen de kinderen niet veganitisch op te voeden, dus krijgt ze zo nu en dan een stukje kippenwit (B12). Omdat ikzelf gruwel van vlees (ook los van de problemen die ermee samenhangen zoals dierenwelzijn of ecologie) mag mijn man haar boterham dan beleggen. Ik moet me er echt overzetten dat er ineens vlees in onze frigo ligt. 😉 Ok, de vleeseters die dit lezen zullen allicht eens goed fronsen! 😀
Vroeger vond ik mensen die zich ondanks alles aan principes hielden, knap. Nu heb ik bewondering voor mensen die flexibel zijn, want zo veel ‘opener’. Fijn dat jouw man de boterhammen wil beleggen trouwens, zou ik ook moeilijk vinden ;). En wat B12 betreft: ik heb er voor mijn kindjes nooit over nagedacht, dacht dat het door sojamelk voldoende aangeleverd kon worden. Misschien toch nog eens uitzoeken…?
Goh, wij hebben ons toen ik zwanger was van de oudste op de richtlijnen gebaseerd van Kind en Gezin, omdat die ons het meest neutraal leken. Volgens hen was vegetarisme voor kinderen geen probleem, zolang je voor goede vervangproducten zorgt. Veganisme raadden ze af, ik vermoed omdat je als volwassene ook B12-supplementen moet nemen als veganist en omdat suppelementen voor kinderen minder evident zijn? Ik heb er toen verder niets meer over opgezocht – wij waren op dat moment ook geen veganist. We drinken nooit melk maar eten wel kaas en eieren. Voor de kindjes dachten we dus hetzelfde te doen – alleen zijn we na de borstvoeding wel overgeschakeld op koemelk omdat sojamelk werd afgeraden (tenzij er een medische reden was). Lang verhaal, precies. 🙂 Maar omdat de dochter nu dus lactose-intolerant zou kunnen zijn, vrezen we toch voor een B12-tekort, en omdat we geen risico willen nemen, geven we haar nu en dan vlees.
Wat kaas betreft: dat probeer ik te minderen. Eieren vind ik heel moeilijk en poducten waarin het verwerkt zit (koekjes bv.) ook.
O wat mooi. Dat je hulp zomaar kon aanvaarden toen hij kwam. Ik wens je toe dat deze weken in je gedachten mogen blijven hangen als zomer in de lucht, kinderen die groeiden, de dagen die ergens, hoe verwarrend ook, dat heerlijke zomer-anti-ritme kregen.
Dankje :).