Impressies van het weekend

Het weekend was pittig met Kleuterzoon. Vermoeidheid en honger kunnen twee triggers zijn tot enorme boosheid met bijhorend drama. Jullie mogen het weten: hij is mijn vriend niet meer, hij is niemands’ vriend meer. (Vanochtend kreeg ik gelukkig weer een kus met hagelslag. Lekker. En onderweg naar het werk ontdekte ik een afzichtelijke onbestemde vlek op mijn kraagje, het gevolg van afscheid nemen van Babyzoon, I presume.)

Mijn post van vrijdag schrijven deed me deugd. Schrijven ordent het hoofd. De reacties duwden mijn denken en voelen een beetje verder en gaven me ook het gevoel begrepen en niet alleen te zijn. Maar vooral: het was even staakt-het-vuren met mezelf. Gewoon maar even aanvaarden dat het niet goed gaat, helpt blijkbaar soms al.

Impressies van het weekend.

Kleuterzoon die me vraagt waarvoor we eigenlijk een papa nodig hebben. Mond vol tanden. Ik flap er uit: nergens voor, alleen als je nog een baby wil (in mijn hoofd gaat onmiddellijk de sirene: FOUT antwoord, FOUT antwoord, FOUT antwoord!). En dan vraagt hij natuurlijk weer hoe papa’s babies in buiken van moeders doen. Verdorie, ook dat nog.

Met opa en oma naar speeltuin met dieren, Babyzoon lacht hardop, met zo een subliem babygrinnikje, als hij de ezels kan aanraken. Dat vindt hij echt geniaal, en dat is leuk om te zien. Kleuterzoon overtreft zich met een reuzeglijbaan (waar ik slappe benen van krijg) terwijl ik met Babyzoon op de schommel zit, en ik kijk met verbazing toe hoe mijn ouders achter mijn twee kinderen aan rennen om hen alles te laten proberen. Hm, zaten die vroeger niet altijd op een bankje als wij in de speeltuin waren als kind?

Kleuterzoon en ik gaan mee op een traktorhuifkarrentochtje. Zijn knokeltjes zijn wit van het heel goed vasthouden (de weg is nogal hobbelig) en zijn lipjes zijn op elkaar geperst. Hij vindt het spannend, bedenk ik, en moet dan in mezelf lachen. Hij kan zo teer zijn, ondanks zijn vier jaartjes en stoere taal.

Oma en ik gaan nog even de supermarkt in. Opa en kinderen wachten in de auto. Bij terugkeer vinden we drie slapende mannen, met opengezakte monden en de twee kleinste met blozende wangetjes. Magnifiek! Zo vind ik mijn kinderen het mooist ;).

Babyzoon heeft een hangerige ochtend. Ondanks zijn bijna-1-jaar en bijhorende ontdekkingsdrift, wil hij alleen maar op mijn heup gedragen worden. Even ergert het me, want hoe moet ik dan in de douche en stofzuigen en het eten voorbereiden? Dan kijk ik naar zijn innig tevreden koppie dicht bij me, en geef ik me er aan over. Ik probeer mee de wereld met zijn babyhoofd te bekijken, en we gaan dingetjes ontdekken en bevoelen.

Zo simpel is het ook soms een keer. Oef!