Jaloers

Een vriendin van me bevalt binnen enkele weken. Confronterend is dat, omdat ik in dezelfde periode vorig jaar hoogzwanger was en elke dag hoopte dat Babybroer zou komen. Als ik haar zie, zie ik mezelf vorig jaar. Hoogzwanger en totaal in verwachting. In verwachting van een klein mensje, een kraamperiode (wat telkens toch zo wonderlijk is: je wordt verwend, de wereld krijgt de grootte van je slaapkamer, of zelfs maar je bed, je leert dat kleine mensje kennen, roze en grijze wolken wisselen zich af, de melk stroomt uit je borsten als je geluk hebt, je mag weer schimmelkaas eten, je bent dag en nacht wakker door de pijn van de hechtingen en toch red je het, en je drijft op die heerlijke oxytocine die een miraculeuze band tussen jou en dat wezentje teweeg brengt, zodat je borsten bijvoorbeeld melk gaan spuiten net voor dat kleintje wakker wordt…), een hoop blijdschap in de familie en de vriendenkring door dat kleine wezentje dat je op de wereld zet, een berg cadeautjes, en een bevalling, wat zo een oergebeuren is en je zo in je vrouw-zijn plaatst. Als ik mocht en kon, ik zou het nog 30 keer willen meemaken, ondanks het niet zo wenselijke verloop bij Babybroer.

Het is dus confronterend, omdat het me doet denken aan mezelf, vorig jaar, deze tijd. En dat alles toen nog goed leek (wat natuurlijk niet helemaal zo was) en de hoop van toen in schril contrast staat met de wanhoop die ik nu zo vaak voel.

Maar het is ook confronterend omdat ik jaloers ben. Ik vind het heel lelijk van mezelf jaloers te zijn, en ik ga op innerlijk onderzoek uit. Ik heb nog wel zwangere vriendinnen waarbij ik dat gevoel minder heb. (Is ze trouwens wel een vriendin als ik jaloers ben? Je vrienden wens je toch het beste toe? Ik zou toch blij moeten zijn voor haar?)

Wat maakt dat ik jaloers ben? Dat ik het gevoel heb dat zij nog nooit met moeilijkheden geconfronteerd is in haar leven? Dat ze alles lijkt te hebben: een leuke man, een goed inkomen, een kind en nog één op komst, een groot huis en familieleden die elkaar bijna vertrappelen om te mogen helpen? Dat ze naar mijn gevoel ‘alles’ heeft en toch telkens doet alsof ze te weinig heeft, of in paniek is omdat ze bang is dat ze te weinig gaat hebben? Hoe vaak heb ik haar al niet gerust proberen stellen? Dat het normaal is dat het geld soms op is op het einde van de maand bij een jong gezin. Dat het niet altijd leuk is dat je zus anders met je kinderen omgaat dan jijzelf, maar dat dat ook niet erg is. Dat niet onmiddellijk zwanger worden niet betekent dat je naar de dokter moet rennen, maar dat je gewoon ook even vertrouwen kan hebben. Dat twee vakanties per jaar me echt wel genoeg lijken te zijn. (…) Misschien heb ik het gevoel te vaak dat ze alles heeft maar dat ze dat zelf niet beseft én er geen vertrouwen uit put in het leven dat haar zo gul bedeelt. En stiekem vind ik het ook wel een beetje ergerlijk dat alles bij hen nieuw en goed en duur moet zijn, terwijl tweedehands en hergebruiken de kinderen op zich niet schaadt en beter is voor het milieu. Dan denk ik dat je uit dankbaarheid voor het leven dat je alles geeft dat je zou kunnen verlangen, ook wel een zeker bewustzijn aan de dag zou kunnen leggen en er bijvoorbeeld voor zou kunnen kiezen geen of minder vlees te eten, of het vliegtuig niet zo vaak te nemen.

Wat ook meespeelt, is dat zij zich totaal niet kan inleven in mijn situatie, maar dat ze zelf denkt van wel. Als de financiële beperkingen van het leven als alleenstaande moeder ter sprake komen, zegt ze bijvoorbeeld dat zij het financieel ook lastig hebben door de afbetaling van de tweede auto. Zo’n dingen. Grmbl.

Hoe dan ook, ik vind het ellendig. Het is niet mooi van mezelf, ik schaam me voor mijn jaloezie en niemand wordt er beter van. Het is niet omdat zij alles heeft (man, kinderen, groot huis, …) dat ik het allemaal niet heb. Zo werkt dat niet. Het had ook perfect zo kunnen zijn dat we allebei ‘alles’ hadden gehad. Of ik wel en zij niet. Er zit geen enkel oorzakelijk verband tussen haar weelde en mijn ‘tekort’. Maar het gevoel gaat niet weg van deze bespiegelingen, dus zit er nog maar even een knoop in mijn maag.