Om 4u50 blèrden twee kinderen. Ik was woest. Ik heb hen toegesnauwd dat ik moe ben, en dat ik slaap nodig heb. En waarom ze mij dat onmogelijk maken.
Ik heb er onmiddellijk spijt van, maar het rothumeur blijft. Om 5u15 zitten we beneden. Jihaa, we kunnen een XXL dag doorploeteren.
Gisteren ben ik, in het kader van het plan meer dingen te ondernemen met de kinderen, met hen naar de stad geweest. De bib, een appelsapje gedronken, de markt. Kleuterbroer zeurde ongeveer heel de tijd om lolly’s, Babybroer viel in slaap net op de bus terug waardoor zijn middagdutje in het water viel (bye bye perfecte timing) en hij de rest van de dag lastig was. Met veel moeite heb ik 19u gehaald, de verleiding weerstaand om de twee huilende, zeurende en vermoeide kinderen vroeger in bed te stoppen.
Maar goed, om 5u waren we dus collectief wakker. Ik moet waarschijnlijk hun bedtijd later plannen, maar we zijn allemaal zo uitgeput van die vroege ochtenden, dat we met veel moeite de dag doorkomen en dat de bedtijd zeer zeer welkom is. Vaak tel ik gewoon de uren af. En daarbij: als het uitzonderlijk een keer later is, zoals de dag dat we bij een vriendin langs gingen, scheelt dat geen minuut ’s ochtends en is iedereen doorheen de dag alleen maar lastiger.
Na de bedtijd heb ik ongeveer een uur opruimwerk. Ik lees de krant en bel met een vriend. Eindelijk tijd voor mezelf, maar het besef dat ik beter ook in bed zou kruipen knaagt. Elke minuut die voorbij gaat ’s avonds zie ik af gaan van de tijd die ik kan slapen, en daarmee is mijn ‘tijd voor mezelf’ ook stresserend. In bed heb ik zoals steeds nachtmerries over de onwillige vader. Ik word vaak wakker.
Met wat moeite hebben we vandaag de middag gehaald. Ik was eigenlijk gigantisch geïrriteerd. Als ik een minuut uit beeld verdwijn, slaagt Kleuterzoon er in me tien keer te roepen. Leuk als je op toilet zit. Er zeurt of jengelt er altijd wel ééntje. Ik heb geen minuut voor mezelf, ik ben moe, ik voel me leeg, ik heb het gehad. Ik ben geen leuke moeder, ik snauw en ben kortaf, en moet me echt soms inhouden om ze niet even door elkaar te rammelen. Vanmiddag aan tafel was er ook weer ruzie over eten, terwijl ik zo mijn best had gedaan om iets lekkers te koken. Ik heb al twee dagen geen volwassene gezien. Soms word ik gek.
Maar goed, ik wil mijn best doen en heb goede voornemens, dus plande ik vanmiddag een mooie wandeling met een vleugje avontuur. We namen de trein naar het volgende dorp en zouden door het bos, langs een speelplein, terug wandelen. In het bos werden we onmiddellijk aangevallen door 1000 muggen. We hielden het 10 minuten vol, dan vluchtten we het bos weer uit. Onderweg is er trouwens geen minuut geweest dat Kleuterzoon niet zeurde om iets: ik wil drinken, ik wil een lolly, er zit een steentje in mijn schoen, ik wil niet stappen, ik ben moe, … Aarghl!
Ik. Wil. Dit. Niet.
Ik heb nooit gekozen om alleen twee kinderen op te voeden. Ik haat knikkerbanen maken en stomme spelletjes spelen. Ik haat schipperen tussen huishouden, werk en kinderen. Ik haat het dat ik geen minuut voor mezelf heb om even te bekomen. En ik haat mezelf omdat ik alles haat.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Heel herkenbaar. Onze dochters kwamen snel na elkaar (afin, 19 maand ertussen) en hebben ook zo’n periode gehad. Doodmoe, constant het gevoel dat er altijd wel iemand iets van mij nodig had….en wij deden het wel met twee. Kan me dus voorstellen hoe heavy het alleen moet zijn. Volhouden, doorbijten en genieten van de kleine dingen. Wat hier ook altijd goed scoort is “playdates”: kinderen samen in den hof (of de speeltuin of whatever) en moeders samen bijpraten, koffie drinken, taart eten…. Dan heb je ook het gevoel dat je “iets gedaan hebt”, al blijven de risico’s beperkt….Sterkte hoor en remember: this too shall pass. Nu ze hier iets groter zijn is het al een enorme verbetering..
Ik vind het ook herkenbaar. Vandaag heb ik gedacht ‘ik ben niet gemaakt voor kinderen’. En dat terwijl ik een partner heb die echt heel veel doet en kinderen heb die eigenlijk niet zo lastig zijn. Dat maakt mijn schuldgevoel achteraf altijd zo erg.
Hitte, een van de twee die altijd iets nodig heeft als je net op een stoel zit met een goed boek (ik heb dorst, T heeft het water omver gegooid, ik wil naar binnen, ik moet kaka, waar is papa, ik wil op de trampoline, ik wil niet meer op de trampoline, ik wil niet ingesmeerd worden, mijn tand doet pij-hij-hij-hijn) , de dagen die soms zo lang duren. Ik die gewoon veel te weinig geduld heb, hoedanook.
Als ik me dan voorstel dat ik het alleen zou moeten doen, jéé. Ik kan je enkel bewonderen dat je het nog ziet zitten om uitstapjes te doen.
Hopelijk komt er snel een leuke dag aan.
Behalve andere dingen die ik dacht bij het lezen van je post:
vijf uur, dat is ECHT onmenselijk – je bent het waard hier een oplossing voor te zoeken.
(zijn de kamers donker genoeg?: was hij/waren zij altijd al zo vroeg wakker of sinds het zomer is?) (geluid?)
(maakt iets de baby en/of kleuter wakker of zijn ze ECHT uitgeslapen?)
(zou het helpen het half wakker wordende kind een flesje/bv te geven (het is toch vooral de jongste die wakker wordt, of niet?))
(en/of hem bij jou in bed nemen, om samen nog zo lang mogelijk te slapen?)
Ik denk niet dat het alleen door het licht of iets anders storend zal komen bij jou momenteel, maar ook dromen zijn bij mijzelf erg gevoelig voor al die randfactoren.
Ik ben hier nog over aan het denken. Als ik het goed begrijp, slapen ze allebei om zeven uur en staan ze op rond vijf uur. Het is zo dubbel om dingen op te werpen – alsof je daar niet zelf aan gedacht zou hebben, lijkt dat te suggereren.
Ik maak me ook wel zorgen om de zorgen die je je lijkt te maken om je kleutertje. Is het altijd zo geweest? Of is dit zijn manier om om te gaan met grote veranderingen in zijn leven? Hoe zit het eigenlijk op school met hem? Tussen zijn grootouders en hemzelf? Zijn broertje? En natuurlijk: hoe gaat het tussen jou en hem? Ik kan me voorstellen dat het erg zwaar moet zijn als jij als volwassene en moeder je kalmte en liefde moet (en wil) bewaren, maar voortdurend voelt dat er iets wringt in hem.
Heb je nog energie over om te voelen wat je hier zelf over denkt, vermoedt, welke richting je het zou willen zien uitgaan? (ik bedoel hiermee: je zou kunnen zeggen: ‘hij moet maar leren in de maat lopen’ maar ook ‘er klopt iets niet, voor een kind is hij niet zo zorgeloos als ik graag zou willen zien’ – en dat laatste lijk je in een paar blogs wel eens gesuggereerd te hebben, over dat hij moeilijk slaapt of zo, dacht ik. Dus ik bedoel: als je je rustig voelt, en niet alleen bedolven onder de verantwoordelijkheid en je mening over wat je vindt dat je als moeder zou moeten doen en kunnen – heb je dan een idee wat of wie hem zou kunnen helpen? Heeft hij tijd nodig? Of misschien (professionele? ‘Alternatieve’?vertrouwde? of net externe?) hulp? Of nog iets (heel) anders?)
Oké, ik merk dat ik een belachelijk lange reactie maak. (hoewel ik het anderzijds ook wel echt belangrijk vind je in de mate van het mogelijk een klein hartje onder een al te zware riem te steken).
Hopelijk morgen een klein beetje later ’s morgens voor jullie.
Dank voor je reactie en meedenken. Ik denk dat Babybroer moet evolueren naar één dutje per dag in plaats van twee, en eventueel ’s avonds iets later gaan slapen. Maar we zitten een beetje in de vicieuze cirkel dat je als baby ook moe bent om 9 als je om 5u op bent, en het dan rekken tot de middag is zo hopeloos. In september moet hij alleszins naar het peutergroepje in de opvang waar er nog maar één dutje is, dus misschien komt er dan een verschuiving in zijn ritme?
Andere dingen zoals donkere kamers etc doe ik al.
Wat Kleuterzoon betreft, denk ik inderdaad vaak dat er iets moet gebeuren, maar ik weet niet zo goed waar te beginnen. Het belangrijkste is dat hij zelf niet gelukkig is, of weinig rust vindt, en ik gun hem dat hij zich beter voelt. Tegelijk ken ik een aantal problemen zoals autisme etc, en weet ik bijna zeker dat het dat niet is. Maar wat is het dan wel? … En inderdaad: de rust en tijd om te reflecteren en tot inzichten te komen ontbreekt, evenals de (sparring) partner, dus ploeter ik maar door en rijgen we de ene slechte dag een de andere iets betere.
Dank voor je empathische reactie en het meedenken!
Zo herkenbaar. Hier net van de vijf uur ’s ochtends naar de zes uur ’s ochtends fase. Het gaat dus over, opeens, jammer genoeg weet je op voorhand niet wanneer.
Maar ook het aftellen overdag, het beu zijn van spelletjes spelen, het constante gejengel. En toch…dan komen er opeens weer dagen dat ze fijn samen spelen, dat je de kans hebt om ook een fijn gesprek te hebben met een volwassene. Het komt dus goed. Kan me alleen heel goed voorstellen dat het nu soms overspoelend zwaar is.
Op betere dagen!
Hoe heb je dat gedaan? 🙂
Blij dat je het herkent, maar ook dat je het kan nuanceren…
Dat aftellen, dat herinner ik me nog zo goed. Zo veel sterkte gewenst.
Even snel en kort…
Toen ik dit gisteren geschreven had, was ik zelf een beetje geschrokken. Meestal hoor je alleen maar (of vooral) ‘leuks’ over kinderen. En ik voelde me schuldig, want ik mag blij zijn dat ik kinderen heb en ik zou ze niet willen missen en ik heb ze zelf gewild etc. Ik ben blij met de reacties van andere mama’s die zich blijkbaar herkennen in wat ik schrijf, of die een gelijkaardige ervaring hebben, Zelfs het aftellen… Ik dacht dat ik de enige (en dus slechtste) moeder ter wereld was die dat deed.
Later meer. Ben vandaag wat emotioneel gammel. Soms lijkt het alsof ik de diepte ga in tuimelen en moet ik me echt met alles wat ik heb schrap zetten om dat niet te doen. Vandaag is zo een dag. Morgen beter.
Ik snap je hoor, al is mijn situatie helemaal anders. Een kind van 20 maand, een zwangerschap die niet loopt zoals ik zou willen, een partner die alles doet wat hij kan, en dan moet hij een namiddag weg en zitten wij alleen en is alles mij te veel, zowel mentaal als fysiek. Dan denk ik dingen zoals ‘kinderen zijn eigenlijk helemaal niet leuk’, of ‘misschien vind ik haar gewoon helemaal niet leuk’. Dan barst ik in tranen uit als hij thuiskomt, omdat het niet goed is gegaan en ik het gevoel heb dat ik het helemaal niet aankan, en dan begin ik niet eens over de schrik voor het moment dat dochter 2 er zal zijn en ik mijn kracht nog niet terug zal hebben, die eeuwige ‘wat dan?’- gedachte.
Ik snap het dus en ik vind dat we daar gerust eerlijk over mogen zijn. Dat lucht eens op en het doet deugd te weten dat we niet de enige zijn die soms zwaar ploeteren en klagen. Dat we soms gewoon allemaal content zijn als we kunnen gaan werken, of het kind afzetten in de crèche. Geef jezelf dus maar wat krediet: een verlof met twee kinderen thuis, dat is een opdracht. Met alles wat ik lees, heb je er voor je kindjes een geweldige vakantie van gemaakt. Dat het voor jou bij momenten niet zo aanvoelde, dat is alles behalve een schande, en ik hoop voor jou dat het misschien wat vlotter gaat als jullie je draai wat beter gevonden hem en als de kindjes ouder worden. Laat je verlof nu maar met opgeheven hoofd achter je, en hopelijk brengt de structuur van werk/crèche/school snel weer wat stabiliteit. Ik duim voor je!
Dag Hanne. Had je dit ook toen je niet zwanger was? Ik merkte alleszins dat ik toen ik zwanger was mezelf niet was en mentaal en fysiek niets meer waard was. Toen ik bevallen was, kon ik onmiddellijk weer denken, zag ik alles beter zitten, was ik een pak ‘flinker’ en sterker. Zelfs op het werk kon ik in zwangere toestand amper nadenken en kostte alles me zo veel moeite, terwijl ik de week na mijn bevalling al plezier had in nieuwe projecten op papier zetten tijdens de borstvoeding…
Heel veel sterkte alleszins! Wanneer komt de baby? Zo blij voor je dat je partner er voor je is. Ik hoop dat je ook met een vroedvrouw, met vriendinnen of met je huisarts over je gevoel kan praten. Op een gegeven moment heb ik trouwens een keer info opgezocht over zwangerschapsdepressie, omdat het zo slecht ging met me :). Het lijkt allemaal zo taboe, want als je zwanger bent moet je blij zijn. Maar het is nu eenmaal voor sommige vrouwen heel erg zwaar. Op een keer zat ik op de bus voor me uit te staren en mijn bekkenpijn en vermoeidheid te proberen verdragen, en een mevrouw zei me toen dat het zo mooi was dat ik duidelijk van mijn baby zat te dromen. Toen wou ze ook nog aan mijn buik komen :). En ik dacht alleen maar: je moest eens weten…
Dank voor je openhartige reactie en de lieve woorden. Ik duim ook voor jou!
Ook mijn vorige zwangerschap heb ik van begin tot eind afgeteld omdat ik het lastig vond, maar deze keer is het anders en veel zwaarder. Uit een bloedonderzoek is gebleken dat ik CMV heb opgelopen ergens tijdens mijn tweede trimester, waardoor er kans is dat de ontwikkeling van ons kindje verstoord wordt. Pas bij de geboorte (half oktober) zullen we weten of ons kindje besmet is. Dan kunnen er meteen symptomen zijn, of ze kunnen in de jaren daarna nog opduiken.
Het weegt, en daarnaast ben ik fysiek ontzettend moe doordat mijn lichaam vecht tegen die CMV en klierkoorts, wat ik toevallig ook heb opgelopen. Ik heb mentaal en fysiek nauwelijks reserves, maar ik wil niet dat de dochter van 20 maand daar veel van merkt. Mijn man doet heel veel, anders zou het hier niet lukken. En ondertussen tel ik af, en hoop ik dat alles goedkomt. En ik probeer ook genoegen te nemen met wat minder goed, hulp te aanvaarden en niet te streng te zijn voor mezelf. Het is een ander verhaal dan het jouwe, maar toch herken ik vaak je gevoelens. Veel succes nog ginder!
Dag Hannelore. Wat een nachtmerrie! Ik hoop dat je jezelf mentale en fysieke rust kan gunnen, om die onzekerheid aan te kunnen en de fysieke gevolgen van de situatie te kunnen (ver)dragen. Een zwangerschap is al zwaar op zich, maar met dit erbij lijkt het me erg moeilijk.
Gelukkig heb je CMV pas opgelopen tijdens het tweede trimester. Het blijft erg en een onzekere factor en een risico, maar ik denk dat de risico’s tijdens het eerste semester nog groter zijn.
Wees niet te streng voor jezelf. Jij en je babietje zijn nu het belangrijkste. Ik wens je heel veel goeds toe en wat mentale en fysieke rust. Ik wens je ook alle steun (vroedvrouw, dokter, vrienden, husbie, ouders?) die je nodig hebt. En ik duim met alles wat ik heb voor een gezond kindje na een vlotte bevalling!