We doen opmerkelijk weinig op een dag, en toch vliegen de dagen om. Soms lijkt vakantie een beetje op leven van maaltijd naar maaltijd. Dat vond ik vroeger altijd eigenaardig, als er gereisd werd naar Italië of Portugal. De vraag ‘wat en wanneer gaan we eten?’ en dan het zoeken en twijfelen over restaurantjes, neemt een groot deel van de dag in beslag. In Porto heb ik overigens een keer een week slaatjes in McDo gegeten, omdat in de Portugese restaurantjes waar ik een vegetarisch gerecht vroeg, altijd een dampende visschotel opgediend werd. Daar stelde het probleem zich dus niet. Maar goed, dit alles terzijde. Er wordt gekookt in een onbekende keuken, gegeten op een terras dat niet het onze is, en tussendoor is er de zee, of wandelingen, boodschappen (alweer eten 😉 ) en kinderspel. ’s Avonds cruise ik (oefenen…) over West-Vlaamse wegen, waarbij ik al één keer spook gereden heb (wat niet uitmaakte, omdat ik nog nooit een tegenligger ben tegengekomen), en lees ik, momenteel in ‘Blindgangers’ van Joke J. Hermsen.
Het boek gaat over een groepje vrienden, in Amsterdam. Van de generatie die geboren is in de jaren 60, intussen al allemaal van hun oorspronkelijke partners, bevlogenheden en principes afgeraakt, al dan niet met verbittering, frustratie, berusting of dadendrang tot gevolg. Ik zit zover dat de personages geïntroduceerd zijn. De reünie waar het boek om draait, gaat beginnen.
Tot nu toe kan ik al zeggen dat de taal me soms wat irriteert: het lijkt alsof de schrijfster te hard poëtisch wil schrijven, maar dan van die onnatuurlijke monsterzinnen produceert. Wat me ook ergert is dat de personages voornamelijk beschreven zijn vanuit hun problemen, en daar dus ook een stuk mee lijken samen te vallen, en dat er ook iets enorm cliché-matigs in zit. De nooit gepromoveerde filosoof die zijn dagen doorbrengt met een writers’ block in een kraakpand, onkundig om met de realiteit om te gaan, zijn vrouw die ten prooi is aan ergernis, regeldrang, dadendrang, hun seks- en liefdeloze huwelijk, een ruziënd gescheiden koppel met anorectische dochter. Zo’n personages en clichés dus. Ondanks de clichés is er wel een zekere herkenbaarheid en ik merk dat ik wel zin heb om verder te lezen omdat ik nieuwsgierig ben waar het allemaal naar toe gaat.
Morgen risotto alleszins, daar hoeft niet meer over nagedacht te worden ;). Slaap wel!
En ze leefden nog groen en gelukkig 