Babyteentjes die naar zeezout smaken en eten bij kaarslicht. Jihaa!
Vandaag las ik een oude Flow die ik gekregen heb (‘durven’) waarin een interview stond met Frans Goetghebeur, de voorzitter van de Europese Boeddhistische Unie.
Ik voel dat ik al een tijdje nieuwsgierig ben naar het boeddhisme. Ik ben o.a. enkele boeken over boeddhistische psychologie aan het lezen en vind de zienswijze die er in gehanteerd wordt prikkelend.
In het interview troffen me twee stukjes, die ik graag deel.
I.
Wat moet je volgens het boeddhisme concreet doen als je leven niet loopt zoals gepland?
‘Helaas moet ik je teleurstellen: het boeddhisme heeft niet de gewoonte absolute regels uit te vaardigen waaraan men moet gehoorzamen en die iedereen op dezelfde manier moet toepassen. (…) Boeddha zegt: ‘Wees je eigen beschermer en meester.’ (…)’.
Een mooie uitdaging vind ik dat. Wees je eigen beschermer, wees je eigen meester. Vandaag had ik er bijvoorbeeld zo veel last van dat de onwillige niet alleen weg gegaan is, maar ook steeds meer lijkt te verdwijnen (hij gaat niet meer in op pogingen tot contact). Ik kan er met mijn verstand niet bij dat hij afstand neemt van het leven dat we hadden, van het opgroeien van deze kindjes, van alles wat voor mij van waarde is. Die gedachten zijn een soort zelfkwelling. Ik zou eigenlijk mijn eigen meester moeten zijn en mezelf de gedachten ontzeggen, om als eigen beschermer mijzelf te beschermen tegen de pijn die bovenop de reeds aanwezige pijn komt, door het hebben van die gedachten.
II.
‘Bij zware tegenwind kan je op twee manieren reageren: of je stapt van je fiets af en ontneemt jezelf de moed met gedachten als: ‘Waarom moet mij dit overkomen? Waarom ik? Ik kan er niet tegen. Dit is te veel voor mij.’ In het boeddhisme wordt dat de ‘luiheid van het defaitisme’ genoemd. Je vlucht in de slachtofferrol, waardoor je alleen maar meer lijden toevoegt aan het lijden dat er al is, en het probleem an sich niet eens aanpakt. Een andere manier van reageren is: niet meteen zeuren, niet oordelen, rustig blijven, jezelf of de situatie van een afstand bekijken en je afvragen wat je met deze nieuwe omstandigheden aankunt. (…)’
Beide reacties zijn me bekend en zitten in mij. Het mooie is dat ik voor de tweede niet veel moeite moet doen. Er is iets ‘onverwoestbaar’ in me (cfr. E. Hillesum) dan opstaat en het gevecht aangaat, telkens weer. Niet oordelen moet ik daarbij echt nog leren, en ook aanvaarden.
Zo. En nu lekker in bed met ‘Blindgangers’ van Joke J. Hermsen. Ik ben niet altijd enthousiast (zinnen als: ‘Daar was de tram gelukkig. Hij reed als een elektronische slang de hoek om en kwam met snerpende remmen op de halte tot stilstand.’ Tja…), maar ben toch erg nieuwsgierig hoe het vriendenweekend op Wapse zal zijn ;).
En ze leefden nog groen en gelukkig 