Ik. Kan. Niet. Meer.
Denk ik.
Alles doet pijn. De Zoon is ziek. De baby’s liggen mijn energie af te tappen via de navelstrengetjes. Ik heb gewerkt deze week tot ik door al mijn energie heen was en niet meer wist hoe ik thuis moest komen. Gisteren stond ik onderweg naar een afspraak in België in volle paniek en kokhalzend op de pechstrook. Drie uur huilen later was ik thuis (gekalmeerd, rechtsomkeer gemaakt). Om prompt in slaap te vallen. De kleine broer op de achterbank bleef best kalm, met een huilende moeder met een kotszakje op de voorbank. Hij hoorde me bellen met de Man. Dat ik bang was. Even later reden we weer en zei hij me dat er echt geen boeven zijn. Vandaag viste ik hem om 5 uur uit bed en constateerde ik dat hij 40 graden koorts heeft.
Ik wou dat er iets zonder moeite ging, maar de realiteit is dat ik me vooruit moet slepen. Vicieuze cirkel. Dingen niet afkrijgen. Zelfverwijt. Verhoogde druk. Paniek. Nog lastiger.
16 weken zwanger nu. Nog vier voor ik halve dagen mag werken in plaats van hele. Nog 12 voor ik thuis mag blijven. Thuis blijven is ook niet ideaal weet ik. Isolerend enzo. Maar dit slepen met mezelf. O God, hoe ga ik dat 12 weken lang doen?
Het is weer eens gezin en werk op het scherpst van de snee, en eerlijk gezegd vind ik het al jaren lastig en onrustig. Het alleen redden vroeg een soort bovenmenselijke inspanning van me. Daarvan recupereren was een proces. En nu zwanger is het als een soort dagelijks marathon. En straks zijn er twee kindjes bij en ik weet nog heel goed hoe het slaaptekort en de uitputting van de eerste twee jaar voelen. Van één kind, wel te verstaan.
Ik ben dankbaar om de kindjes, maar na al die jaren moederen en werken en balletjes in de lucht houden heb ik geen flauw idee meer waar ik gebleven ben.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Waarom geen ziekteverlof? Waarom weer zo onmenselijk hard voor jezelf?
Helemaal met Annabel eens, je gaat te ver in alles maar willen van jezelf.
Ik weet niet of het nodig is financieel om je zo te blijven afbeulen, maar anders een stapje terug. Denk ook aan je relatie, je hebt elkaar hard nodig, nu en in de toekomst.
Kan je geen weekje thuis blijven met een briefje van de dokter? Een week is niet veel, maar het zou je de kans geven om even op adem te komen. Nu ben je jezelf alleen maar meer aan het uitputten, en ik vrees dat het er niet op gaat beteren…
I feel you prinses. Maar je bent sterk en wijs en als iemand dit kan, ben jij het. Ik supporter vanuit België.
Ach jee. Ik heb 2 kinderen, 7 en 8 inmiddels en de zware baby- en peuterjaren herinner ik me nog levendig. En dan is het bj 2 gebleven, en ben ik dus niet zwanger van NB een tweeling. Ik kan me je geluk enerzijds en je wanhoop anderzijds heel goed voorstellen. Wijze raad heb ik ben ik bang niet en geen idee of je daarop zit te wachten, maar pas goed op jezelf. Zoals je zelf al aangeeft: de tweeling moet er nog aankomen en dan is het ook doorbuffelen. De vorige reageerders hebben wel een goed punt: op is op.Dat is ook ziek. Snap heel goed dat je dat niet wil, maar als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan (eenvoudiger gezegd dan gedaan, I know).
Pingback: Woordeloze Woensdag – Liebest
hey prinses..
ik voel jou !! op zo’n prachtige posts, heb ik het altijd moeilijk om woorden te vinden.. dat klinkt dan altijd zo banaal, maar ik wou je toch even een hart onder de riem steken .. je bent wel 2 mensjes aan het maken !
you can do this !!
Hoe gaat het met je nu? Fysiek, mentaal, gezinsgewijs? Blijf je wat leuke dingen zien, wat dingen waar je op een positieve manier controle over kan blijven houden? En krijg je meer overzicht over de niet-leuke dingen, en zie je manieren om daar mee om te gaan?
Midden in de nacht nu. Wakker van de pijn en de (mentale) spoken. Niet zo best dus.
Pingback: Op de valreep… 2019 | En ze leefden nog groen en gelukkig